Λέω να συνεχίσω τη βόλτα μου

Πάμε μια βόλτα, καρδιά μου; Αχ ναι, μου είπε και πετάρισε άτσαλα και γρήγορα. Σιγά σιγά όμως, δεν είμαι για πολλά πολλά, μια βολτίτσα να σε ξεσκάσω λίγο μόνο προτείνω. Δεν χρειάζομαι περισσότερα, με ξέρεις, προσαρμόζομαι με ταχύτητα και σε υπακούω τυφλά μόνο να βρε κορίτσι μου, τελευταία έχει πάρα τραβήξει η κολεγιά με το μυαλουδάκι σου και είσαι όλο μπερδεμένη. Θυμάσαι τι έγραφε ο κυρ Αντώνης; Όποιος προσπαθεί να απαλλαγεί απ’την καρδιά του, όποιος προσπαθεί να την θάψει πριν το θάψει αυτή, όποιος διαλέγει να ζήσει με το μυαλό του μόνο, για να κατακτήσει τον κόσμο όλο, βγαίνει χαμένος. Άλλα θέλει το μυαλό σου αλλά εγώ, η καρδούλα σου, γυρεύω και το ξέρεις πως εγώ έχω πάντα δίκιο, μη κοιτάς που σωπαίνω στα ζόρια σου, αβάντες σου κρατώ να μην χαθείς, χώρο σου κάνω να με σκεφτείς κι εμένα, χρόνο σου δίνω να δεις στης ζυγαριάς του μυαλού σου το μεταλλικό βαρίδι που κρέμεται από κάτω και σε κατακλέβει στο ζύγι, σου δίνει λιγότερα και σου τα παίρνει όλα, ενώ εγώ μετράω τη κάθε δεκάρα μου μπροστά σου, την νιώθεις, την ακούς, τικ-τακ, τακ-τουκ, κι αν θέλεις ψωνίζεις, κι αν δεν θέλεις … σε ψωνίζουν. Είδες; Δεν προλάβαμε να βγούμε απ’ την εξώπορτα και πήρες τα πάνω σου ε; Καλά είμαι και ο κυρ Αντώνης έχει δίκιο κι όπως τα γράφει είναι, κι όπως τα’νιωσε και τα νιώθει τα λαλεί, μα δεν μπορεί, κι αυτός κάπου θα σκοντάφτει … Όλοι σκοντάφτουν μα όσοι με την καρδιά πορεύονται, όσοι μαζί μου έρχονται, φτιάχνουν το δρόμο τον χιλιάδες φορές περπατημένο, το δρόμο της καρδιάς. Έλα, πιες ένα ποτηράκι στην υγειά μου και μη σε νοιάζει τίποτα, όλα τ’αγαπημένα σου τα’χω στα βαθιά και στα σίγουρα φυλαγμένα, κανείς δεν θα τα βρει, κανείς δεν θα τα μάθει, κανείς δεν θα στα πάρει. Αυτό δεν φοβάσαι; Μην στα πάρουν, μα βρε χαζό μου ό,τι έχει ο καθένας στη καρδιά του είναι για την δική του πάρτι, σε άλλον δεν ταιριάζουν.

Λέω να συνεχίσω τη βόλτα μου …