Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Το Πάρτυ

Ήθελε να πάει σ’αυτό Το Πάρτυ. Ήθελε σαν τρελή, γιατί επιτέλους την είχαν καλέσει, ποτέ ξανά δεν είχε γίνει αυτό αλλά και για το όσα είχε ακούσει. Ναι, της είχαν μιλήσει για τέτοιου είδους πάρτυ πολλές φορές. Της τα παίνευαν τόσο μα τόσο που αν και η φαντασία της ήταν κάπως περιορισμένη καθότι είχε την «λογική» εκ φύσεως πολύ αναπτυγμένη, δεν γινόταν παρά να ταξιδέψει σε εικόνες παραμυθένιες, μαγικές, υπέροχα γλυκές.

Η μητέρα της ως συνήθως είχε τις αντιρρήσεις της, ναι, αυτή ήξερε πάντα καλύτερα τι ήταν σωστό, τι ήταν λάθος, τι δεν επιτρεπόταν, τι μπορεί να είναι κίνδυνος. Οι διαπραγματεύσεις τράβηξαν καιρό και χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους που υπολόγιζε πως θα έπιαναν στη μητέρα της και όταν είχε σχεδόν απελπιστεί βρέθηκε η λύση, απρόσμενη της φάνηκε μα μόνο έτσι δεν θα έχανε Το Πάρτυ, την δέχτηκε χωρίς να σκεφτεί τίποτα άλλο. Θα πήγαινε αλλά όχι μόνη της. Ένα καλό παιδί, γειτονόπουλο θα την συνόδευε, κι αυτό καλεσμένο στο ίδιο πάρτυ, εντελώς τυχαία το έφερε η συζήτηση στης γειτονιάς τα πέριξ και οι δυό μαμάδες τα κανόνισαν.

Τέλεια σκέφτηκε, καλά πως και δεν το είχε σκεφτεί μόνη της και τόσο καιρό παρακαλούσε, εκλιπαρούσε, έκλαιγε, υποσχόταν διάφορα ως αντάλλαγμα και να μην σκεφτεί το τόσο απλό; Καλά που το έκανε αντί γι’αυτή η μητέρα της, μα βέβαια, ποιος άλλος θα το έκανε γι’αυτή, μόνο η μητέρα της που την αγαπούσε υπερβολικά, μοναχοκόρη βλέπεις. Και ο συνοδός καλό παιδί, λεβέντης που λένε, λίγο υπερβολικά «προσεγμένος» βέβαια για τα γούστα της αλλά εκεί θα σκάλωνε τώρα; Το θέμα ήταν να πάει σΤο Πάρτυ.

Και ξημέρωσε η μέρα, και ετοιμαζόταν απ’το πρωΐ, και ήταν χαρούμενη, πολύ χαρούμενη σαν παιδί, ε, παιδί ήταν βέβαια ακόμα. Είχε κι άλλες φορές πάει σε γιορτούλες αλλά αυτό δεν ήταν απλή γιορτή, ήταν Το Πάρτυ. Η Ζωή την είχε καλέσει, φιλενάδες κολλητές από κούνια. Ο Γρηγόρης, ο λεβέντης που λέγαμε, ήρθε στην ώρα του, σημαιοστολισμένος κι’ αυτός αλλά πιο σοβαρός, της γέλασε, του γέλασε και μόλις βγήκαν απ’ το σπίτι της αυθόρμητα τον ευχαρίστησε που είχε έρθει να την πάρει, του είπε πόσο υποχρέωση το νιώθει και πως θα έκανε ό,τι μπορούσε για να περάσει κι αυτός το ίδιο καλά. Εντυπωσιάστηκε ο Γρηγόρης, τέτοια υποδοχή, τέτοια υπόσχεση δεν του είχε ξανατύχει και δεν ήταν η πρώτη φορά που φορτωνόταν μια μικρούλα. Θα δούμε, της είπε, αλλά αυτή το είχε αποφασίσει, δεν σκεφτόταν τίποτα μέσα στη λαχτάρα της από το να ευχαριστήσει τον Γρηγόρη έμπρακτα, δίχως λόγια, να τον έχει το νου της, να περάσει και εκείνος αξέχαστα. Είχε υποχρέωση, δίχως αυτόν, πάρτυ γιοκ.

Φτάσανε στης Ζωής σχετικά νωρίς, ω τι υπέροχα που ήταν όλα, μεγάλο το σπίτι, πλούσιο, στολισμένο, φωταγωγημένο, γεμάτο κόσμο, γέλια, μουσική, λουλούδια, φαγητά, ποτά απ’ όλα όσα είχε ονειρευτεί κι ακόμα περισσότερα. Ξεπέρναγαν τις διηγήσεις όσα έβλεπε. Το Πάρτυ είχε ανάψει για τα καλά. Ανακατεύτηκε με τον κόσμο αμέσως, χωρίς δισταγμούς, βρήκες τις φίλες της, έκανε καινούργιες γνωριμίες, δεν της ήταν δα και δύσκολο αυτό ίσα – ίσα το αντίθετο, το χαιρόταν, κουβέντιαζε και γέλαγε ξένοιαστη ακόμα και για την ώρα, το μόνιμο άγχος της, την ώρα της επιστροφής στο σπίτι της που ήταν πάντα ορισμένη σε κάθε της έξοδο, αυτή τη φορά όμως ο Γρηγόρης ήταν μαζί της, δεν υπήρχαν ρολόγια. Κοίταξε γύρω της, τον αναζήτησε, πως είχε ξεχαστεί έτσι, η υπόσχεση είχε δοθεί, πάντα μέγα θέμα γι’αυτή, α ευτυχώς απέναντί της ήταν με την πλάτη ακουμπισμένη στο τοίχο, η αλήθεια είναι πολύ κοκαλωμένος και μόνος της φάνηκε αλλά την κοίταγε, πήγε κοντά του, τον τράβηξε με το ζόρι μαζί της, δεν της άρεσε να μένουν οι άνθρωποι μόνοι τους αφού αυτή ήταν διαθέσιμη για συντροφιά τους.

Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα πάρτυ, αλλά ήρθα για σένα απόψε εδώ, της είπε, για να ευχαριστηθείς εσύ. Ω, τι απλές κουβέντες και τι νόημα!!! Ο Γρηγόρης είχε νοιαστεί για την ευχαρίστησή της!!! Τον κοίταξε καλύτερα, αυθόρμητα του γέλασε, άπλωσε το χέρι της πήρε το δικό του κι άρχισαν το σεργιάνι στα σαλόνια, στις βεράντες, στους κήπους του σπιτιού της Ζωής. Ταιριαστοί της φάνηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον όταν κάποια στιγμή τους είδε στη μεγάλη τζαμαρία να καθρεφτίζονται οι εικόνες τους. Είμαστε μαζί, την ρώτησε; Δεν σκέφτηκε καθόλου για να απαντήσει, όλα της φαίνονταν σωστά και λογικά καμωμένα και ναι, είμαστε μαζί, ας διασκεδάσουμε, ας χαρούμε, ας χορέψουμε, ας ζήσουμε και ο ένας θα προσέχει τον άλλον. Ο Γρηγόρης για πρώτη φορά χαμογέλασε, ανασήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε μακριά της και είπε μόνο, μην αργήσουμε να φύγουμε, όλη αυτή η φασαρία έκανε το κεφάλι μου να πονάει, ασφυκτιώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο, σε ανθρώπους που δεν ξέρω και δεν με ξέρουν, δεν μ’αρέσει να τους πλησιάζω και πολύ ξέρεις, έτσι χάνω την ανεξαρτησία μου κι εγώ θέλω να κάνω αυτό που θέλω εγώ και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι, τους υπάκουα εξ’ανάγκης εδώ και πολλά χρόνια επειδή ήμουν μόνος μου αλλά τώρα, μαζί σου, δεν τους χρειάζομαι, μου φτάνεις εσύ και η «επιθυμία σου» να με προσέχεις, καταλαβαίνεις; Πρέπει να με προσέχω γιατί αλλιώς κινδυνεύω. Δεν λέω πολλά λόγια ποτέ αλλά εσύ με κατάλαβες πριν καν τα πω. Δεν έχω δίκιο;

Η δεύτερη ερώτηση που της έκανε, η δεύτερη και η τελευταία, από τότε δεν έχει ακουστεί άλλη κι εκείνο Το Πάρτυ είναι δεκαετίες μακρινό. Ναι, ναι, ναι, είχε απόλυτο δίκιο ο Γρηγόρης. Είχε βρει τον άνθρωπό του, τον φύλακα άγγελό του, τον βαστάζο του, δεν του έλειπε κάτι άλλο, τακτοποιήθηκε μέσα σε μια υπόσχεση, βολεύτηκε από μια παραχώρηση, ξηγήθηκε σταράτα για τις ανάγκες του, επιβεβαίωσε το μοναδικό του δίκιου του και είχε καταφέρει έστω και για μία φορά στη ζωή του να ευχαριστήσει κάποιον άλλον έξω από τον ίδιον.

Ακόμα το θυμάται …


18 σχόλια:

Ναύτης είπε...

τωρα εγω γιατι θύμωσα κάπως, δε ξέρω...
δηλαδη δεν έχω διάθεση να τ'αναλύσω αυτη τη στιγμη...
έντονο μπάινει μέσα μου αυτο το γραφτο... παρ'όλη την επιφανειακη του ηρεμία...

τις αλληγορίες μου/σου μέσα!

καλημέρα...

όχι θυμωμένη φυσικα....

:)

α, και χαμογέλα και λίγο... (ή και πολυ)

Drmakspy είπε...

Τελικά έμεινες με τον Γρηγόρη;;; Στημένο από τις μαμάδες προξενιό μου φάνηκε.... Αλλά αν άξιζε τον κόπο.... Χαλάλι.... Γιατί βγαίνει και τόση λύπη μέσα από τόση χαρά;;;...

fish eye είπε...

λυπημενο μου φανηκε.. τι απεγινε ο γρηγορης;
αυτη;)

ενας ανοητος αντρας είπε...

ο τιτλος
με πηγε εκει
μια και ειμαι των τραγουδιων
http://www.youtube.com/watch?v=XES0VPB3TF4&feature=related
το κειμενο σου ομως αλλου
http://www.youtube.com/watch?v=o4326RVQSQ8

και τα δυο αγαπημενα
νασαι καλα
meggie ,my meggie

υ.γ.καλο ειναι να θυμασαι κι αυτο
http://www.youtube.com/watch?v=ZbX0AKHPDPA&feature=related

ουφ ....σε μπουκωσα με τραγουδια
και ξερω, δεν εισαι των τραγουδιων

Unknown είπε...

Ναύτη μου,
το swell θα το ξέρεις σίγουρα ...

χαμόγελο

Unknown είπε...

Σπύρο μου,
αγνόησες τη φωτό,
μικρή βέβαια αλλά ...

Καλό σου απόγευμα

Unknown είπε...

κι εσύ καρδούλα μου,
το ίδιο,
κοίτα στη φωτό

τα φιλιά μου

Unknown είπε...

καλώς τον πάλι,
όχι, δεν είμαι των τραγουδιών
αλλά σ'ευχαριστώ για τις ... μουσικές σου απαντήσεις

κάτι θα γίνει ...

νάσαι καλά τραγουδιστή μου

ενας ανοητος αντρας είπε...

my meggie

ας μην ειμαστε υπερβολικοι
μονο τραγουδιστης δεν ειμαι
παραφωνος.... τελειως ομως
κατι σαν και σενα
αν θυμαμαι καλα μια σου ομολογια
απλα μ'αρεσουν τα τραγουδια
και δεν τα φοβαμαι ...

καλο σου απογευμα

Drmakspy είπε...

The party is over.... Κατάλαβα....

Νικόλας K. είπε...

Τις πιο πολλές φορές τα ωραία τελειώνουν ξαφνικά!
Άλλες πάλι δεν ξεκινούν ποτέ!
Ίσως τα πιο όμορφα να μην έχουν έρθει ακόμα...
Όμορφο βράδυ εύχομαι:-)

Ginny είπε...

Kαλησπέρα Meggie!
Τι όμορφη ιστορία! (Ναι, ενθουσιάζομαι εύκολα!) Δεν έχει σημασία πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Η ουσία είναι να ζεις την κάθε στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι το μετά. Αργότερα οι ήρωες μπορεί να χώρισαν, να μεγάλωσαν, να έκαναν δικές τους οικογένειες, όμως είμαι σίγουρη ότι εκείνη ήταν μία πολύ όμορφη στιγμή και για τους δυο τους.
Φιλιά πολλά!

Margo είπε...

Οι ιστορίες που ζούμε στις νεανικές μας ηλικίες αφήνουν μια πολύ γλυκιά αίσθηση. Κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντας την ιστορία σου Μeggie μου.

Σε φιλώ

Unknown είπε...

(ανόητε) άντρα μου,
με πονάνε,
δεν με φοβίζουν

Τις καλημέρες μου

Unknown είπε...

Σπύρο μου,
δεν γινόταν εσύ ειδικά να μην καταλάβεις ...

Καλημέρες μας

Unknown είπε...

Νικόλα μου,
ίσως να μην έχουν έρθει ακόμα;;
Λες;;
Αποκάνει κανείς ... περιμένοντας.

Καλημέρααα

Unknown είπε...

Ginny μου,
κι εγώ θυμάμαι ενθουσιαζόμουν εύκολα, όχι πως τώρα δεν είμαι ικανή και γι'αυτό, τα αρχικά συστατικά δεν εγκαταλείπονται εύκολα, αλλά απλά είναι μια ιστορία πολύ συνηθισμένη νομίζω που κάποια στιγμή θα βρω το τέλος της.

Σε φιλώ κοριτσάκι μου γλυκό

Unknown είπε...

Margo μου,
χαίρομαι που πήρες μόνο τη γλύκα της νεότητας

Σε φιλώ καλή μου