Πώς να περιγραφεί το «λίγος»;
Δεν υπάρχει τρόπος εκτός του να γράψει κανείς τις ελλείψεις που παρατηρεί αλλά κι αυτό είναι τόσο υποκειμενικό που σχεδόν γίνεται ελλιπές από μόνο του. Δεν μένει παρά ν’αφήσεις το χρόνο να το πιστοποιήσει έξω από κάθε αμφιβολία.
Κάποτε χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη ως τη μόνη κατάλληλη για έναν άνθρωπο που «παιχνίδιζε» για να ερεθίζει τη ζωή του και το έκανα μάλλον διαισθητικά.
Αναρωτιέμαι, τώρα, μετά από πολλά χρόνια γιατί όταν σκοντάφτουμε στο «λίγο» προσπαθούμε να το γεμίσουμε αφού ως γνωστό το «λίγο» δεν χωράει το «πολύ».
55 σχόλια:
Είναι βλέπεις η εμμονή μας πως όλα μπορούν να αλλάξουν, ακόμα και το λίγο να γίνει πολύ, μα πόσο λάθος σκεφτόμαστε........
Σου στέλνω τα μωβάτα μου φιλιά!! :))
μάλλον γιατί είμαστε εγωιστές απο φύση μας?? δεν ξέρω....
πάντως είναι κρίμα, γιατί έτσι χάνουμε το "πολύ", το ατόφιο "πολύ" που προσπερνάμε προσπαθώντας να γεμίσουμε το λίγο!
Την καλημέρα μου!
Μωβάτη μου,
θα έλεγα πως είναι η υπεροψία του εγώ μας ακόμα κι όταν είναι διατεθιμένο να χαριστεί.
Χαίρομαι που γύρισες
φιλιά
next_day μου,
μπορεί να είναι εγωισμός, ούτε κι εγώ ξέρω, απλά αναρωτιέμαι ..
όμως, το ατόφιο "πολύ" δεν γίνεται να το προσπεράσεις, σε κυκλώνει από παντού .. ακόμα και μέσα στη σιωπή του
Καλημέρες καλή μου
θελω να γραψω πολλα επανω στο θεμα, αλλα ειναι αδυνατον να τα γραψω σωστα σε ενα μικρο κουτακι σχολιων :)
με μια λεξη θα ελεγα απο εγωισμο.. αλλα παιζουν ρολο και οι αναγκες μας, και το τι εχει προυπαρξει, και οι εμπειριες μας και με το ποσα ατομα παιζουμε..
για σκεψου.. αν προσπαθουσες να παρεις απο πολλους ανθρωπους κι απο κατι, αυτο το λιγο που εχουν να σου δωσουν..δε θα ηταν καλυτερα;
περιπλοκη και δυσκολη κουβεντα, με ενδιαφερον ομως :):):)
Είναι θέμα καλής διάθεσης πιστεύω και αισθημάτων που όμως δεν είναι αμοιβαία. Εκεί " σκοντάφτει" το πράγμα.
Δεν αξίζει να ασχολούμαστε με τους " λίγους" και τα συμπλέγματά τους αλλά δυστυχώς πολλές φορές πέφτουμε στη λούμπα. Φύγε, προχώρα μπροστά και θα δεις τον ήλιο να χαμογελά.
Σε φιλώ
Θα έλεγα ότι μέσα μας υπερχειλίζουμε από παρόμοιο πολύ το οποίο αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιράσουμε στο λίγο που βλέπουμε, ίσως κάποτε να είμασταν για μια περίοδο κάπως έτσι αλλά βρήκαμε τον τρόπο να γεμίσουμε και τωρα προσπαθούμε να δείξουμε ένα δρόμο. Το θέμα είναι, αναγνωρίζει το λίγο το λίγο του; γιατί αν δεν, τότε ματαιοπονούμε.
Αυτά σαν μια πρώτη σκέψη.
Καλό μεσημέρι!
Πριγκίπισσα
είναι το πείσμα των Επαναστατών ότι μπορούν ν'αλλαξουν τον Κόσμο...
Ματωνει η Επιμονή ότι με τόση Αγαπη που έχεις να δώσεις μπορεις να αλλαξεις το παιχνίδισμα σε παιχνίδι Ζωής...
ματαια?....
παντα λέω ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν είναι μάταιο..
από καθετι κερδιζουμε...
μονο κερδίζουμε...
κι εγω πονάω από επιπόλαια παιχνίδια ειδημόνων του είδους...
και λοιπον?..
είμαι ακομη μία στο σωρο γι' αυτους....
και λοιπόν?...
τα βραδια είμαι πλήρης.. Σκέφτομαι:
Εδωσα όσα είχα..
δε τσιγκουνεύτηκα στιγμή και ας τα ήξερα όλα από την αρχη...
Δε διχαστηκα..
δε μοιραστηκα..
χαρίστηκα...
Παντα εν γνώση μου.....
και αν γυριζα πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα..
Διπλα στο λίγο θα στεκομουν και θα το θαυμαζα σαν πολύ..
Ο Γκάντι λέει:
Αν συμπεριφερθείς σε έναν Άνθρωπο σαν να είναι Ο Καλύτερος Όλων, θα τον κάνεις να γίνει.....
λες?....
το μόνο ερωτημα που μου έμεινε από το λίγο και το παιχνίδισμα είναι:
Οι Άνθρωποι, λεει ο Γκαντι, αλλαζουν...
αλλάζουν και οι καρδιες?????
ε????
να έχουμε στα πόδια μας στεριά
κι εμείς να κολυμπάμε αιώνες
ν' αγκίξουμε στεριά απέναντι!
δεν είναι εμμονή???
μωβ
καλησπέρα!
καρδούλα μου,
δεν ξέρω να παίρνω, αυτό είναι σίγουρο, ξέρω όμως να μαθαίνω και .. πιο σκληρό μάθημα από αυτό που πήρα από τον "λίγο" δεν έχω ματασυναντήσει.
Ως τέτοιο, ήταν πολύ ... όντως.
Κυρίως πρέπει να κατηγορήσω τον εγωισμό μου και την εμπιστοσύνη μου στο μυαλό μου.
:))
Μαριάνθη μου,
έχω φύγει χρόνια πολλά,
αλλά όταν κάποια αφορμή μου τον ξαναθυμήσει, μόνο να χαμογελάσω δεν μπορώ.
Καλό σου απόγευμα
Νίνα μου,
το "λίγο" πάντα δεν ξέρει τι είναι το "πολύ" γιατί απλούστατα είναι πολύ λίγο.
Πολύ μάταιο το οτιδήποτε .. πολύ μάταιο ..
Σε φιλώ
Ίσως γιατί δίπλα στο ‘λίγο’, το ‘πολύ’ φαίνεται πιο έντονο.
Ίσως γιατί η πεποίθηση στη δύναμη σου ή στο άτομο που έχεις απέναντι σου να θολώνει την κρίση σου.
Ίσως γιατί αρνείσαι να βλέπεις πάντα ‘μισοάδειο’ το ποτήρι αλλά να το θέλεις ‘μισογεμάτο’.
Έχω πολλές δικαιολογίες, πιθανότατα γιατί έχω & εγώ πολλά ‘λίγα’ γνωρίσματα.
:)
Μπάτλερ μου καλώς ήρθες.
Και φυσικά δεν υπάρχει πολύ ή λίγο σε μία σχέση,
και φυσικά πρέπει δύο να προσπαθούν αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ξέρουν καν τι σημαίνει συνείδηση.
Καλό σου απόγευμα
Κάκια μου,
το σχόλιο όλο θα μπορούσε να είχε γραφεί από εμένα (τόσο όμοια θα τα έγραφα κι εγώ γιατί έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ τα νιώθω) εκτός από ένα σημείο του,
αν γύριζα πίσω δεν θα έριχνα δεύτερη ματιά στο τόσο "λίγο"
Οι καρδιές δεν αλλάζουν,
τον ρυθμό που χτύπησαν δεν τον αφήνουν, λέω εγώ.
σ'ευχαριστώ (ξέρω εγώ το γιατί αυτή τη φορά)
Εμμονή Δέσποινα μου;
μπορεί και πείσμα
κι εγώ σε φιλώ
Velis μου,
αποκλείεται να έχεις "λίγη" συνείδηση,
ό,τι άλλο κι αν είναι λίγο, γεμίζει.
Σε φιλώ φρουρέ μου
Όντως μεγάλη κουβέντα ανοίγεις μικρή μου...Ίσως προσπαθούμε να γεμίσουμε το "λίγο" γιατί έχουμε "πολύ" να δώσουμε μικρή μου. Αλλά αυτή η προσπάθεια όταν γίνεται "πολύ" δεν ξεφτίζει?? Όλα κάνουν τον κύκλο τους, θέλουμε δε θέλουμε...
*μου'ρθε το τραγούδι του Μπάση "αυτό το λίγο, λίγο, λίγο, λίγο, είναι σου λέω μεγάλη πονηριά. Θέλω να φύγω, το λίγο με κρατάει στη στεριά..." κάπως έτσι...Ταιριάζει ε??
Βολτίτσα μου,
όμορφοι οι στίχοι σου,
λίγο, λίγο .. είναι μεγάλη πονηριά ..
Πολλή μεγάλη ...
Σε φιλώ μάτια μου
αν σκεφτεις πως αυτος ο ''λιγος'' ή η ''λιγη'', για αλλους ειναι το ''πολυ''
τοτε ισως ειναι θεμα χημειας και τιποτα αλλο..
ταυτιση στα σημεια κι ετσι το λιγο γινεται πολυ..
δυσκολο θεμα για γραπτο λογο :):):)
σ ευχαριστουμε για την ψηφο (ουτε για δημαρχοι να κατεβαιναμε ;;)))*
Ανάλογα, πως το βλέπει
ο καθένας,με τα πιστεύω του
με την καλλιέργεια του.
Το ίδιο πρόσωπο, σε έναν
θα φανεί λίγος, και στον
άλλο πολύς.
Αγαπητή μου meggie
Προσωπικά πιστεύω πως είναι θέμα διααισθητικής ικανότητας η αντίληψη και ανάλυση του "λίγου"
Ντένης
meggie μου!Για να διαπιστώσεις το "λιγος"δεν φτάνει μόνο η διαίσθηση..έχεις ακόμη τις επιφυλάξεις σου(μήπως..εαν..)
όταν όμως στο διάβα σου,συναντήσεις το "περισσότερο"(για να μη πω το"πολύ")τότε η διαπίστωση..με μέτρο σύγκρισης είναι πικρή ενίοτε και οδυνηρή....
ΦΙΛΙΑ!!!!
για το 'λίγος', νομίζω πως αισθάνομαι αυτό που γράφεις... όμως, καμιά φορά το 'λίγο' μπορεί για κάποιον να είναι πάρα πολύ... ακόμη κι ένα βήμα μπορεί να είναι μια επανάσταση... πολύ ενδιαφέρον το όλο ζήτημα και δεν τίθεται μονάχα ως προς το 'μέγεθος' αλλά ως προς την φορτοϊκανότητα του κάθε ενός από μας... χαίρομαι που από τις σκέψεις σου προκύπτουν πολλά... σε μένα τουλάχιστον... την καλησπέρα μου...
Νομίζω ότι πραγματικά 'λίγος' απομένει αυτός που αφήνει ορφανό το παιδί μέσα του..
Ίσως πάλι τα λέω αυτά επειδή, τώρα τελευταία, μ' έχει κερδίσει ένα ξόρκι..
http://stixo-mythia.blogspot.com/2011/02/blog-post_5741.html
Κι όσο νικιέμαι από αυτό το ξόρκι.. νοιώθω κάτι περισσότερο από 'πολύς'.. Νοιώθω ευλογημένος..
Σαν παιδί..
Μέγγυ μου,
... έγραφες αλλού:
"...πόσο τυχαίο είναι να διαταραχθεί η δοσολογία..."
και πόσο το πιστεύω!
Φιλάκια,
Υιώτα
αστοριανη
ΝΥ
meggie μου..
υπάρχει πολύς και λίγος;
αυτός που για κάποιον είναι πολύς για άλλον είναι λίγος και το αντίθετο, όπως το έχουν πει και πιο πάνω, πολύ σωστά.
όχι, όλοι οι άνθρωποι είμαστε μονάχα 'μερικά'..
κάποια μερικά κουμπώνουν όμορφα με κάποια άλλα μερικά.. και τότε γίνονται και τα δυο "πολύ", μόνο τότε ουσιαστικά, ματάκια μου..
θυμάσαι πώς το έλεγες;
ένας τέντζερης είμαι κι εγώ..
που κυλώντας και κυλώντας και κυλώντας..
βρήκα το καπάκι μου :)
ξέρεις; οι άνθρωποι, όπως και κάθε τι, φαίνονται λίγοι, πιο μικροί, όταν απομακρύνονται.. αυτό που είναι πιο κοντά στην ψυχή μας αυτό είναι και το πιο πολύ μας!!
σε γλυκοφιλώ φιλεναδάκι μου,
σε ευχαριστώ που με κάθε άγγιγμα γίνεσαι για μένα όλο και πιο πολύ..
:)
Ίσως αυτός ο "λίγος" να μας γοητεύει για ανεξήγητους λόγους "πολύ" .... να μη θέλουμε να αποδεχθούμε το λίγο του....
σκέψου το....
Κοριτσακι μας σου στέλνουμε την αγάπη μας....
γέμισε ο κόσμος από λίγους... γιατί το πολύ ούτε στον εαυτό τους, αλλά, ούτε και στους άλλους το αντέχουνε...
και ξέρεις τι σκέφτομαι; πως το λίγο είναι χειρότερο από το τίποτα...
Meggie μου,
ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος..
Αφού δεν έχει, τι να βρεις εκεί;
Είναι πολλοί άνθρωποι πολλά υποσχόμενοι που είναι μόνον εικόνα, μόνο εξώφυλλο και απουσιάζει το..βιβλίο!
Έτσι είναι και δεν πρέπει να ματαιοπονείς αναζητώντας εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα να βρεις..
Καλό σου βράδυ
Το σημαντικό για μένα και για σένα γλυκιά μου είναι να μην μπορεί κανείς να πει για μας "λίγος"... Αυτό μόνο με νοιάζει... Οι "λίγοι" δεν με απασχολούν πια κι ας είναι γύρω μου... Μένω ανοιχτός για όσους έχουν κάτι μέσα τους... Και ναι τότε έρχονται εκείνοι που λίγοι δεν είναι....
Γιατί τόση απέχθεια για το λίγο. Ποιοί νομίζουμε πως είμαστε. Ο καθένας από εμάς είναι μια μικρή ύπαρξη που κινείται κάτω απ’ την τέντα του γαλάζιου ουρανού μας. Το πολύ είναι τα πάθη μας, οι αδυναμίες μας, οι φιλοδοξίες μας. Εμείς είμαστε μικροί. Μια ζωή προσπαθούμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Το κακό όμως είναι πως όταν αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε γινόμαστε μεγάλοι, δυνατοί.
Η δύναμη είναι συχνά επικίνδυνη στα χέρια των ανθρώπων. Η δύναμη μετατρέπεται σε εξουσία και αλλοτριώνει τον άνθρωπο, ενισχύει το Εγώ του και γίνεται επικίνδυνος ή λιγότερο άνθρωπος.
Το μόνο λίγο που φοβάμαι στους ανθρώπους είναι η αγάπη. Κατά τα άλλα δεν με πειράζει να ζω σαν ένα ασήμαντο ανθρωπάκι μ’ ένα κομμάτι γης και ουρανού για να ακουμπήσω την ύπαρξη μου.
Φιλιά
Meggie μου, μήπως φταίει που δεν θέλουμε να πιστέψουμε, ότι αυτό που βλέπουμε ή διαισθανόμαστε είναι αλήθεια;
Μήπως φταίει η έλλειψη αυτοπεποίηθησης;
Μήπως φοβόμαστε μη χάσουμε έστω και αυτό το "λίγο"...
Ευκαιρία να το σκεφτώ...
Καρδούλα μου,
έχεις δίκιο, δύσκολο θέμα για γραπτό λόγο.
Το έγραψα εξ'αρχής. Το έλλειμα είναι υποκειμενικό. Όπως και να το κάνουμε όμως η εντιμότητα δεν είναι.
Καλημέρες μάτια μου
Frezia μου,
ασφαλώς, όπως το βλέπει κανείς.
Ξέρεις, δύσκολα, πολύ δύσκολα κάνω αρνητικούς χαρακτηρισμούς κυρίως γιατί πολύ δύσκολα μπορείς να γνωρίσεις κάποιον τόσο καλά που να προβείς σε κρίσεις.
Τι έμεινε απ'αυτόν τον άνθρωπο έγραψα σε μένα. Αν σε άλλους ήταν αλλιώς ..
Καλημέρα μυρωδάτη μου
Ντένη μου,
πιστεύω στη διαίσθηση. Είναι ο αόρατος εαυτός μας. Με τη διαίσθηση καταλαβαίνω όσα το μυαλό πολλές φορές δεν μπορεί να αποδείξει.
Την καλημέρα μου
Πέλα μου,
εκεί ακριβώς, στις αμφιβολίες του "εάν" και του "μήπως" σκόνταψα. Στην άρνηση να πιστέψω στο τόσο "λίγο".
Όχι, δεν χρειάζομαι να συναντήσω το "πολύ" για να συγκρίνω. Ποτέ δεν συγκρίνω συνειδητά. Το "λίγο" από μόνο του, μέσα στο μεγαλείο του είναι αρκούντως επώδυνο.
Φιλιά ψυχή μου
nimerti μου,
και η φορτοϊκανότητα (!!!) του καθενός μας πιθανολογώ πως θα έχει μέγεθος, υποκειμενική υπόσταση και δεινότητα ανεξάρτητη του ερεθίσματος αλλά και ανάλογή του.
Μάλλον η αναλογία του με έπεσε βαριά.
Την καλημέρα μου φίλε μου
Γιώργο μου,
μπορεί να'ναι κι αυτός που "ψήλωσε" πρόωρα ..
Υπέροχο το ξόρκι σου.
Την αγάπη μου
Αστοριανή μου,
πράγματι είναι τόσο τυχαίο που με ρήμαξε.
Σε ευχαριστώ καλή μου
φιλενάδα μου,
εντυπωσιακό .. θυμάσαι το καπάκι μου!!
Το πολύ είναι ό,τι πιο κοντινό στη ψυχή μας
αλλά φιλενάδα το λίγο διακρίνεται όταν έρθει πολύ κοντά μας. Ο τίτλος δεν δόθηκε από μακριά και ούτε πρόσφατα, πάνε χρόνια από τότε.
Αυτό που έμεινε, αυτό που επιγραμματικά ήθελα να βγάλω εδώ, αφού κύλησε χρόνος πολύς, είναι πολύ εγωιστικό. Δεν μπορώ να δεχτώ το λάθος μου, απλά.
Σε φιλώ κορίτσι μου
Καπετάνισσά μου,
το έχω σκεφτεί, πολύ, πάρα πολύ.
Δεν ήθελα τότε να πιστέψω τη διαίσθησή μου γιατί θα ήμουν αναγκασμένη να αποδεχτώ ό,τι δεν ήμουν έτοιμη να χωνέψω.
Ακόμα απορώ μαζί μου.
Καλημέρες σας
Λύχνε μου,
ΝΑΙ δεν το αντέχουν κι αυτό ακριβώς είναι το μοναδικό όπλο που τρέμουν.
Αυτό και τη σιωπή.
Φιλιά κορίτσι μου
Ρεγγίνα μου,
εύστοχο το σχόλιό σου όσο δεν παίρνει άλλο.
Βιβλίο με σελίδες γεμάτες σάχλες και δανεικές εξυπνάδες.
Καλημέρες μάτια μου
Σπύρο μου,
ούτε και μένα με απασχολούν πια.
Έμεινε μόνο το παράδοξο .. να μην εμπιστευτώ τη διαίσθησή μου και ίσως η ματαιοπονία, που είπε και η Ρεγγίνα, να βρω το ελάχιστο στο "λίγο".
Την καλημέρα μου
Κωνσταντίνε μου,
σαν μηδαμινή που είμαι, κάτω από την τέντα του ουρανού μας, έχω ένα μεγάλο πάθος, μια μεγάλη αδυναμία, μια εξίσου τεράστια φιλοδοξία ..
να είμαι Άνθρωπος ..
όχι λίγο, αλλά πολύ ..
έτσι μόνον υπάρχω
Ο "λίγος" είναι ο απών της αγάπης
την αγάπη μου
Αλατάκι μου,
πιθανόν να φταίει η πεποίθηση πως δεν μπορεί να μην υπάρχει έστω και "κάτι".
Τρομάζει η κενότητα.
Φιλιά κοπέλα μου
Είναι θέμα οπτικής γωνίας και αντιληψης του καθενός...μερικές φορές συναντάς ανθρώπους που έχουν ένα και για σενα αυτό το ένα είναι τα πάντα, άλλες πάλι συναντάς ανθρώπους με πολλά που δεν έχουν να σου πουν και τίποτα!
Γιαυτό λεω ότι ο καθένας είναι ότι έχει, έχει ότι είναι και ή αυτό μας κάνει ή όχι...
Όλα τα υπόλοιπα έχουν κέντρο το εγώ και τις προσδοκίες...και δυστυχώς ή ευτυχώς δε κάνουμε όλοι με όλους!
φιλί που να σου κάνει:)
meggie,
Όσο πιο λίγο τόσο πιο πολύ επιθυμητό, όσο πιο λίγο τόσο πιο αχόρταστο,
όλοι προσπαθούμε εναντίων του λίγου οτιδήποτε και να είναι, αγάπη, έρωτας, αίσθημα, φαγητό,όταν το λίγο γίνεται πολύ χάνει την αξία του.
Γαβριήλ
Άλλαξες το φόντο.. και αυτά τα σύρματα με παραπέμπουν αλλού.. :)
Πρέπει να προσέχουμε τους εαυτούς μας δεν είπαμε;
...Λίγο, πολύ.. Το σημαντικότερο στη ζωή είναι να παραμένεις άνθρωπος. Και εσύ ξέρω πως θα καταλάβεις τι εννοώ..
roundel μου,
το βλέμμα σου είναι σωστό.
Για μένα μιλάω όμως. Εγώ τον βρήκα "λίγο".
Προσδοκία.
Τελείωσα με τη λέξη.
Πολύ ταιριαστό το .. φιλί σου
:)))
Γαβριήλ μου,
λυπάμαι, δεν θα συμφωνήσω μαζί σου.
Δεν μπορώ να το νιώσω έτσι.
Την αγάπη μου
roadartist μου,
μην κοιτάς το συρματόπλεγμα,
κοίτα τον γάλαζιο ουρανό,
ξάστερος ..
έτσι είπαμε ..
έτσι κάνουμε ..
σε φιλώ κορίτσι μου
meggie μου εμενα μου συμβαινει το εξης μαγικο μα τοσο θεωρουμενο απλο και καθημερινο:
το σπιτι μου, μετα απο αιωνες θαρρώ,
αρχισε να μυριζει σαν σπιτι,
μαγειρευω , παλι και φτιαχνω γλυκα και καλω φιλους για καφε και γλυκο ή για ενα ποτηρι κρασι...
μεγαλη ιστορια το γιατι...
όμως , να, ωραια τα λογια
αλλά μου πηρε καιρο να διωξω την κουραση...
να ξαναπιασω την κουταλα...
ετσι απλα
ηρθε παλι η ωρα...
μουρχεται να βαλω τα κλαματα μυριζοντας , παλι,
το σπιτι, σαν σπιτι..
"ανοιξαμε", πάλι.
Υ.Γ σε περιμενω για καφε και μηλοπιτα..
ή γαλακτομπουρεκο..
έπεται η κοπεγχαγη.το θυμασαι αυτο το γλυκο που φτιαχνανε οι μαμαδες μας?
αν κι ανοιξη δεν ειναι,
ανθιζω και ξαναγεννιεμαι
κι οχι δεν ειναι ερωτας η αιτια...
ξυπνησα....κι ηρθα πισω.
κι ειμαι χαρουμενη πολυ πολυ πολυ...
σου στελνω τη χαρα του κοσμου ολου....
φιλακια
και καλη σου μερα!
Δημοσίευση σχολίου