Ο πόνος φωτογραφίζει τον άνθρωπο. Έτσι πιστεύω. Και η χαρά βέβαια αλλά κυρίως ο πόνος. Ο άνθρωπος που πονάει ξετυλίγεται και μένει γυμνός, εντελώς σχεδόν ορατός στους γύρω του μιας και ο πόνος του σαρώνει τα όποια περιτυλίγματά του.
Όλοι βέβαια δεν βιώνουν τον πόνο με τον ίδιο τρόπο μα έως στιγμής είχα συναντήσει πονεμένους ανθρώπους που είχαν ανεξαιρέτως όλοι ένα κοινό, ήθελαν απεγνωσμένα να ξεφορτώσουν το φορτίο τους είτε με λόγια πολλά, είτε με σιωπή, είτε με μοναχική ωδύνη. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί άνθρωπο να μεταλλάσει το πιο έντονο συναίσθημα που μπορεί κάποιος να νιώσει σε πέτρινη μάσκα τόσο σκληρή, τόσο φρικτά συμπαγή που να του αφαιρέσει κάθε τι ανθρώπινο. Ένα μηχάνημα, ένα ρομπότ έγινε που κινείται προγραμματισμένα σε αδιευκρίνιστους δρόμους απομακρύνοντας τους πάντες από κοντά του με τόση απίστευτη τυπικότητα που με κάνει να σαστίζω πραγματικά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι δύναμη, αυτοσυντήρηση, αντοχή. Ξέρω μόνο πως μου θυμίζει πέτρα!!!!
Όπως ζω αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο καθημερινά λόγω δουλειάς αναρωτιέμαι αν τον έχω γνωρίσει έστω και λίγο ή … τώρα πια αν θέλω να τον γνωρίσω καθόλου.
58 σχόλια:
Κάποιοι άνθρωποι στον πόνο αντιδρούν έτσι. Κλείνονται και απομακρύνονται από όλους. Το χειρότερο για μένα, είναι όταν κάποιος βγάζει κακία και φθόνο. Αυτό νομίζω είναι πολύ πιο άσχημο. Η πέτρα που λες.. δύσκολα σπάει..
Αυτοι οι ανθρωποι ισως και να πονανε πιο πολυ......
Επιβίωση λέγεται. Η σκληρότητα, η απάθεια είναι δικλείδες ασφαλείας. Τού βγάζω το καπέλο, αφού είναι όρθιος μέσα στα χαλάσματα.
Meggie μου γεια σου..
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες.. Πολλές φορές ο πόνος μεταλάσσεται σε αυτήν την "πέτρα" που αναφέρεις.. Και στ'αλήθεια δύσκολα σπάει.. Δεν είναι καλό βέβαια ο πόνος να γίνεται κακία και πολλές φολές επειδή έχουμε πονέσει απορρίπτουμε ίσως υποσυνείδητα πρόσωπα που ίσως αλήθεια νοιάζονται για εμάς και καταστάσεις που ενδέχεται να εξελιχθούν σε κάτι όμορφο.. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Πάντως είναι κι αυτό στη φύση του ανθρώπου.. Καμιά φορά κρατάμε τους άλλους έξω από το "τοίχος" που έχουμε χτίσει, το σκληρό περίβλημά μας.. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάνουμε καλά..
Τα φιλιά μου..
Είναι αναμφίβολα το πιο δύσκολο συναίσθημα. Όχι μόνο γι'αυτόν που το βιώνει, αλλά και για αυτόν που το εισπράττει...Μπορεί να γίνει "κακός", στριμμένος, ανυπόφορος...Απο εκεί και πέρα όλα εξαρτώνται απο τις αντοχές και των δύο πλευρών...Πάντως, τέτοιο πόνο μη βιώσεις ποτέ μικρή μου εύχομαι...
Meggie,έτσι αντιδρούν κάποιοι στον πόνο.Φορούν τη μάσκα του,κάθε ίχνος συναισθήματος παγώνει κι αυτό φαίνεται στη μορφή του.
Όταν κάτι φοβερό μου συμβεί-πχ όταν έχασα τους γονείς μου-επιλέγω την απομόνωση,για να μπορέσω να ανασυγκροτηθώ.
Φιλιά!
Νομίζω πως υπάρχει μια διάσταση που
κάνει όλο αυτό πιο τραγικό...
Αν η πέτρινη ζωή αυτού του ατόμου
είναι αποτέλεσμα κάποιων καταστάσεων
και η φυσική του αντίδραση σε αυτές ,τότε θα μπορούσε να υπάρχει ελπίδα.
Αν όμως ,όχι μόνο δεν είναι αντίδραση ,αλλά ούτε έχει γνώση της πέτρινης
κατάστασής του ,τότε μπορούμε να λέμε:Αυτή η πέτρα μοιάζει με..
άνθρωπο!!!
Την καλησπέρα μας
νομίζω πώς όλα κρύβονται σε αυτό που λες στην αρχή.. ο καθένας βιώνει διαφορετικά τις καταστάσεις που τον πονούν...
αυτό που θέλω εγώ να ρωτήσω, είναι για ποιόν λόγο αναρωτιέσαι αν θές να τον γνωρίσεις ή όχι... αν σε χαλάει αυτό που βλέπεις τότε γιατί να μπείς σε μια τέτοια διαδικασία?
Σε φιλώ γλυκά!
Καλησπέρα
Τέτοιοι τύποι ανθρώπων
Πιστεύω ότι περιμένουν από κάποιους άλλους να τους βγάλουν από την «δύσκολη» θέση .
Βεβαία εάν «εσύ» δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου μην περιμένεις από κανένα να το κάνει …..
Μάλλον σε μπέρδεψα ….
Ιδανικά θα πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτή του η αντίδραση είναι η άμυνά του... ο μόνος τρόπος που έχει γνωρίσει (γιατί άραγε;) και εκεί καταφεύγει.
Στην πράξη τείνει να μας απωθεί ό,τι δεν ταιριάζει με την δική μας ιδιοσυγκρασία... εκτός κι αν έχουμε βάλει στόχο μας να σώσουμε όσους πονούν, όσους πάσχουν.
Βασική προϋπόθεση : Να θέλουν κι οι ίδιοι να σωθούν!
Σε φιλώ!
Meggie μου, σκέψου μόνο οτι για ν αντιδρά μ αυτό τον τρόπο θα πει οτι προφανώς και πριν τον βρει ο πόνος είχε άλυτα εσωτερικά θέματα να λύσει. Κι ο πόνος τον οδήγησε σε κατάθλιψη που είναι απεγνωσμένη καθώς δεν έχει μπορεσει να βρει διέξοδο και βοήθεια. Ο άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια όχι γι αυτό που του προκαλεί τον πόνο , αλλά γι αυτό που είναι μια πάγια κατάσταση του εαυτού του, μια άρνηση των πάντων και μια πλήρη νέκρωση. Μόνο αν αυτός ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει οτι χρειάζεται ειδική βοήθεια και τη ζητήσει, υπάρχουν τρόποι να αμβλυνθεί ακόμη και ο ψυχικός πόνος του και να βρεί διέξοδο και θεραπεία.
Ελπίζω και εύχομαι να βρει το δρόμο του. Εσύ μπορείς να έχεις μία καλή σκέψη γιαυτόν ακόμη κι αν δεν θέλει τη βοήθειά σου. Και μια σκέψη και μια προσευχή είναι βοηθητική.
Σε φιλώ
Συνήθως ο πόνος γλυκαίνει την σκληρότητα της Αντοχής...
Η μάσκα - το λέει και η λέξη - ειναι άμυνα...
Συμφωνώ με τη Ρίκη....
Νιώθω, αυτοί που κρύβουν την μετάλλαξη της σκληρότητας σε ευαισθησία,
πίσω από μία μάσκα Υπερανθρωπου,
πονάνε πιο πολύ....
Αφορητος πονος...
Αυτο ειναι...
Ειναι πονος αναπαντεχος και απροσμενος...Μπορει και Αβασταχτος...
Πετρωνει...Γιατι φοβαται τη λυπηση...
Η την απεχθεια...
Θυμαμαι καποιον που εγινε ετσι..Οταν
..επαθε σοβαρο ψυχοπροβλημα ο γιος του...Ανιατο...
Νεκρωσε...
Γιατι φοβωταν να αιστανθει...
Μηπως τον σκοτωσει...Αυτη η αισθηση...
Αρτίστα μου,
δεν βγάζει τίποτα.
Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό αυτό το "τίποτα", τόσο που με τρομάζει.
Καλό βράδυ σου κορίτσι μου
Ρίκη μου,
μάλλον να υποφέρουν πιο πολύ. Πραγματικά δεν ξέρω όμως. Μου φαίνεται απίστευτο αυτό που παρακολουθώ και το πιο απίστευτο είναι πως δουλεύουμε μαζί 7 ολόκληρα χρόνια και πάρα πολλές ώρες κοντά και δεν είχα καταλάβει, δεν είχα καν υποψιαστεί πως ο πόνος σ'αυτόν μπορεί να εμφανιστεί με πέτρινη μορφή.
Όπως και νάχει πάντως δεν μπορώ να κάνω τίποτα δυστυχώς.
Καληνύχτα μας
Velis, πιθανόν να είναι επιβίωση όμως με τι μορφή!!!
Μοιάζει σαν εξωανθρώπινη. Έχω δει πόνο γύρω μου, τούτον όμως δεν τον αναγνωρίζω. Πόνος - πάγος.
Καλό σου βράδυ
Ναταλία μου χαίρομαι που σε βλέπω.
Ναι, καταλαβαίνω τι λες. Ο πόνος, η θλίψη κι εμένα με κάνει να τραβιέμαι, να θέλω τη μοναχικότητά μου, κάποιες φορές με ακινητοποιεί αλλά αυτό που βλέπω σ'αυτόν δεν είναι ένας τοίχος ψηλός που ως άμυνα έχει υψωθεί. Είναι μια υπέρβαση έξω από τα πάντα με τυπική ευγένεια που δεν σε αφήνει μόνο μακριά αλλά σου λέει κοίτα τη δουλειά σου.
Πραγματικά με έχει ξαφνιάσει.
Καληνύχτα κορίτσι μου
Βολτίτσα μου,
δεν δείχνει κανένα συναίσθημα και η συμπεριφορά του είναι ακριβώς όπως και πριν τον βρει η φουρτούνα. Και αναρωτιέμαι, και πριν τίποτα δεν ένιωθε και μετά πάλι το ίδιο είναι;
Δεν μιλάμε καθόλου για το πρόβλημά του. Είναι σαν να μην το έχει. Αφύσικα πράγματα για μένα αυτά.
Το ξαναγράφω, δεν το αναγνωρίζω αυτό κι έτσι μου προξενεί ακόμα και φόβο.
Καλό σου βράδυ
Ελένη μου,
δεν απομονώθηκε, έμεινε ανάμεσά μας λες και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, λες και κάποιος άλλος έχει το πρόβλημα και όχι αυτός.
Είναι σαν να υποδύεται έναν θεατρικό ρόλο.
Δεν ξέρω,
υποθέσεις κάνω.
Νάσαι καλά καλή μου
Μεγγοπουλίνι μου,
αυτή η συμπεριφορά μπορεί να είναι αμυνο-επιθετική.
όμως καταλαβαίνω πόσο σοκάρει η πέτρινη μάσκα του..
σε φιλώ τρυφερούδι μου.
Καπετάνιε μου,
πράγματι αυτή η πέτρα μοιάζει με άνθρωπο αλλά νομίζω πως συνειδητά επιλέγει την πέτρινη μάσκα.
Μια μάσκα όμως που μπορεί να οδηγήσει και μέχρι ποιού σημείου μπορεί να προστατέψει και τι ακριβώς καλύπτει;;
Προσπαθώ να καταλάβω.
Καλό ξημέρωμα
next day μου καλώς ήρθες,
με χαλάει όταν ένας που πίστευα πως ήταν άνθρωπος γίνεται πέτρα ή ήταν πέτρα και έδειχνε άνθρωπος.
Δεν ξέρω αν θέλω να ανακαλύψω το μη ανθρώπινό του. Σημείωσε πως με αυτόν περνάω τον περισσότερο χρόνο της μέρας μου.
Νάσαι καλά και σ'ευχαριστώ που ήρθες.
Όνειρό μου,
δεν με μπέρδεψες.
Κατάλαβα τι λες αλλά δεν κάνει ούτε αυτό. Δεν θέλει να παραχωρήσει τη θέση του σ'άλλον. Το αντίθετο. Θέλει να είναι ΜΟΝΟΝ δικό του και μακριά από όλων τα βλέμματα.
Καλό ξημέρωμα και όνειρα ανθρώπινα
Χριστιάνα μου,
δεν είχε τόσα χρόνια τύχει να βρεθεί σε αναποδιά, πόσο μάλλον σε τόσο ωδυνηρή κατάσταση και δεν μπορώ να ξέρω τι έχει μάθει και από που.
Όντως με απωθεί το μη γνώριμό μου. Εγώ ξέρω πως οι άνθρωποι όταν πονάνε, όταν αγωνιούν, όταν λυπούνται αντιδρούν. Πολλών ειδών οι αντιδράσεις, δεν λέω, αλλά είναι αντίδραση το γίνεσαι πέτρα; Μπορεί και νάναι, αλλά πόσο φυσιολογικό είναι αυτό;;
Για μένα δεν είναι
Καληνύχτες κοριτσάκι μου
Ρεγγίνα μου,
το σκέφτηκα κι αυτό. Και ναι, θεωρώ πολύ πιθανόν και πριν τη μπόρα να είχε ήδη σιγά σιγά δημιουργηθεί η πέτρα που θέριεψε μετά την καταιγίδα.
Θάθελα να βοηθήσω αλλά δεν θα με πείραζε να μην θέλει τη δική μου βοήθεια και να προτιμά άλλων. Το κακό είναι πως εμφανίζεται παντοδύναμος ακόμα κι εκεί που ο οποιοσδήποτε θα λύγιζε.
Προσπαθώ να καταλάβω και εύχομαι όλο αυτό το διάστημα που περνάει το ζόρι να βρει κουράγιο και παρηγοριά. Ελπίζω να ξέρει τι σημαίνουν οι λέξεις.
Σε καληνυχτώ μάτια μου
Κάκια μου,
να συμφωνήσω,
αυτοί με τη μάσκα του Υπερανθρώπου πονάνε πιο πολύ αλλά γιατί;
για ό,τι τους βρήκε ή γιατί ως Υπεράνθρωποι δεν θα έπρεπε να τους βρει; κι έτσι αγνοούν τα πάντα μέχρι να αποκατασταθεί η "τάξη"
Υποθέσεις κάνω,
δεν ξέρω.
Καλό σου βράδυ γλυκιά μου
Λοιπόν Μαχαίρη μου,
αυτό υποψιάστηκα κι εγώ σχεδόν απ'την αρχή αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω.
Μάλλον πάνω από τον πόνο του είναι ο φόβος του οίκτου που θεωρεί πως θα προκαλέσει δείχνοντας άνθρωπος, ευάλωτος, πονεμένος.
Μπορεί ακόμα και να ντρέπεται που τον βρήκε συμφορά.
Αυτό με απωθεί ιδιαίτερα.
Καλή σου νύχτα
Λύχνε μου,
πράγματι σοκάρει τούτη η στάση με τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Καληνύχτα μάτια μου
αυτοί οι άνθρωποι έχουν σοβαρό πρόβλημα και λόγω άμετρου Εγωϊσμου κλείνονται στον εαυτό τους και το πρόβλημα τους και αδιαφορούν για ότι συμβαίνει γύρω τους.Το εαν και μήπως δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους..Και είναι πολύ επικινδυνο για το που μπορεί να τους οδηγήσει αυτό..κυρίως για τον εαυτό τους.
Πονάς.. υποφέρεις..αλλά προσπαθείς..κοιτάς και λίγο γύρω σου..ανοίγεσαι...δεν είναι ντροπή να λυγίζεις καμιά φορά..ισα-ισα πέρα για πέρα ανθρώπινο..
Κάποτε κρύφτηκα..
Εγινα πέτρα..
Στη πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου...
Ως τη στιγμή που το δέχτηκα και το μοιράστηκα..
Μeggie,
νομίζω πως οι άνθρωποι που γίνονται πέτρα στον πόνο, έχουν πονέσει πάρα πολύ κι έχουν γνωρίσει την απόρριψη και την αναλγησία από κάποιους ανθρώπους γύρω τους. Αναγκάζονται έτσι, να ισχυροποιήσουν μόνοι τους τον εαυτό τους, να αυτοπροστατευτούν, να θωρακίσουν την ύπαρξή τους.
Δεν είναι απόλυτο αυτό, αλλά το έχω δει να συμβαίνει.
ο αναπάντεχος πόνος μοιάζει με το ισχυρό δηλητήριο
κατασπαράσσει την ψυχή
υποδουλώνει τον άνθρωπό και τον μεταλλάσσει σε ζωντανό νεκρό
φιλιά πολλά
Το θέμα είναι η πέτρα, να μην είναι αιχμηρή!
Τότε πονάει περισσότερο όχι μόνο η ίδια αλλά και όποιος πέφτει επάνω της!
τα φιλιά μου
Σήμερα συμπτωματικά άκουγα γαι τη μεθοριακή προσωπικότητα που ένα από τα δύο προσωπεία της είναι το "σύνδρομο της παντοδυναμίας", αλλιώς διαλύεται. Σίγουρα χρειάζεται βοήθεια που να τον οδηγήσει σε περισσοτερο μέσους όρους, αφού εγκαταλείψει τα άκρα..
Ας αλλάξουμε για λίγο ατμόσφαιρα!
Λοιπόν, είσαι trendy!!!!!!!!(για λόγους που διακρίνω εγώ!)
και δεν θέλω αντιρρήσεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μπες εδώ :http://anemondixtia.blogspot.com/2011/01/trendy.html
και θα καταλάβεις..
Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω αν πονέσω πολύ...
ξέρω πως όταν πονάω τώρα γράφω, ξέρω πως έτσι, όπως κάνω και με τη χαρά, εκτονώνομαι.
Αλλά ναι η αλήθεια είναι πως έχω ευχηθεί να ήμουν έτσι, να ήμουν αναίσθητη και να μην μπορούσε τίποτα να με αγγίξει, τίποτα να με πληγώσει...
Δεν φταίει ο άνθρωπος... αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
ΥΓ. αχ πόσο μ' αρέσει το φόντο!!
Μπορεί η ερώτηση να φανεί ανόητη, αλλά, γιατί σε απασχολεί να τον γνωρίσεις περισσότερο;
Τελικά έχει μεγάλη σημασία να ξέρεις να πονάς χωρίς να πονάς τους άλλους εξαιτίας του πόνου σου... Ο πόνος στο πέτρινο πρόσωπο εκφράζεται σαν άμυνα αλλά και σαν εκδίκηση γιατί απευθύνεται προς το περιβάλλον του. Σίγουρα χρειάζεται βοήθεια αλλά μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας παραιτού γιατί μπορεί να μολυνθείς....
Καλό βράδυ μακριά από πονεμένες σκέψεις!
Meggie μου οι άνθρωποι που διαισθάνομαι πως μέσα τους πολεμούν βγάζοντας προς τα έξω αυτόν τον πέτρινο εαυτό δεν αλλάζουν εύκολα, ή καλύτερα δεν μπορούν να βοηθηθούν από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Το θέμα είναι πόσο μας επηρεάζει εμάς η συμπεριφορά τους ειδικά όταν είμαστε αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε.
Καλή σου μέρα τρυφερή μου Meggie
Πέλα μου,
συμφωνώ πως είναι ανθρώπινο και να λυγίζεις ...
Δεν ξέρω αν ο εγωισμός του δεν τον αφήνει να εκτονώσει το πόνο του και τον έχει κάνει "τύποις" άνθρωπο. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως βλέπω κάτι "απάνθρωπο" να περπατάει δίπλα μου.
Την αγάπη μου
Αντιγόνη μου,
εσύ ξέρεις ως φαίνεται καλύτερα απ' όλους.
Εγώ δόξα το θεό δεν έχω βρεθεί σε θέση να κρυφτώ, να γίνω πέτρα. Δύσκολες στιγμές έχω περάσει αλλά όχι τραγικές.
Μακάρι να έρθει η ώρα του να το δεχτεί και να το μοιραστεί κι αυτός.
Την αγάπη μου
Δήμητρά μου,
στην περίπτωση που περιγράφω όλοι οι γύρω του όχι μόνο του έχουν συμπαρασταθεί αλλά του δείχνουν με όλους τους τρόπους πόσο θάθελαν να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς απορρίπτει τα πάντα και αποφεύγει τους πάντες με τυπική ευγένεια. Τοίχος πέτρινος έχει υψωθεί μπροστά του.
Τι να πω;
Απορώ μαζί του.
Καλό βράδυ κορίστι μου
Ελένη μου,
ακριβώς όπως τα λες είναι,
απλά αναρωτιέμαι αν και πριν το αναπάντεχο είχε αισθήματα ή απλά μόνο προσωπείο ευγένειας.
Καληνύχτα μας
roundel μου,
δεν είναι πόνος αυτό που νιώθω από την συμπεριφορά του,
είναι απορία για το μη αναγνωρίσιμο της νοοτροπίας και ίσως και λύπη.
Νάσαι καλά μάτια μου
ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΜΟΥ MEGGIE....
Διαβασα και τα σχολια...
Και θα σου ΕΓΡΑΦΑ ΕΝΑ ΚΑΤΕΒΑΤΟ...
Μεχρι που εφτασα στη ΓΙΑΓΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗ...
Για μενα ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Οικεία (δυστυχώς)φυσιογνωμία πολλών γύρω μου.........
Καλό βράδυ Meggie μου......
Ρεγγίνα μου,
δεν είχα ποτέ ακούσει για την "μεθοριακή προσωπικότητα" και δεν καταλαβαίνω πως κάποιος μπορεί να αισθάνεται ... παντοδύναμος!!!
Κι άλλο trendy λοιπόν ε;
Σου το έγραψα ήδη, πάμε για πολλά γέλια ....
Ας είναι ... γιατί να μην γελάμε;;
Καλημέρες
Γλυκιά μου Αλήθεια,
δεν νομίζω πως είναι αναίσθητος με την έννοια πως δεν τον ενδιαφέρει κι έτσι είναι άνετος, νομίζω πως ντρέπεται για τον πόνο του και προσπαθεί να διαφύγει της ντροπής του.
Εσύ να ... γράφεις κορίτσι μου, να γράφεις.
Σε φιλώ
Νίνα μου,
μπορεί και η απάντηση που θα σου δώσω να φανεί ανόητη αλλά θέλω να "γνωρίζω" ανθρώπους εκτός του "χαίρετε", "τι κάνετε;", "καλά, ευχαριστώ".
Ψάχνω πάντα τα ... ενδότερα χωρίς να γίνομαι φορτική ή αδιάκριτη όμως.
Χωρίς ερωτήσεις το κυριότερο, απλά παρατηρώ και περιμένω αν απλωθεί χέρι προς το μέρος μου να δώσω το δικό μου.
Κάπως έτσι πορεύομαι
Καλημέρες
Emelia μου,
ειδικού το σχόλιό σου,
ειδικού περί ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Ναι και η δική μου πρόθεση είναι να μην επιμείνω αφού είναι φανερό πως δεν χρειάζομαι, απλά εντυπωσιάστηκα από το αντίστροφο που μπορεί να προκαλέσει ο πόνος, αντί μαλακότητα, σκληρότητα.
Σε φιλώ κορίτσι μου
Margo μου,
είναι αλήθεια πως με επιρεάζει η "μάσκα", η τυπικότητα ή η πλαστή ευγένεια και επειδή η επαφή μου μαζί του είναι καθημερινή κάποιες στιγμές δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ, είναι αλήθεια.
Την καλημέρα μου μάτια μου
Καλέ μου Iamaticus,
η Αντιγόνη τα είπε όλα για την Αντιγόνη όμως ...
ο χρόνος θα δείξει φυσικά (πάντα αυτός ξέρει καλύτερα) αλλά δεν πιστεύω πως θα υπάρξει αποδοχή και μοίρασμα από αυτόν που περιγράφω εγώ.
Κάποια στιγμή, καιρό πριν, ο ίδιος είχε πει πως με τη μπόρα που του έφερε η ζωή αναθεώρησε πάρα πολλά από όσα πίστευε, δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και επανήλθε σε όσα ακριβώς ήταν και πριν λες και η μπόρα πέρασε ή λες και δεν υπήρξε καν μπόρα.
Μακάρι να διαψευστώ.
Την καλημέρα μου
Μωβάτη μου,
αλήθεια;;;
και πως αντέχεις να βλέπεις πέτρες γύρω σου;;;
Φιλάκι κοριστάκι μου
ΤΟΝ ΠΟΝΟ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΒΙΩΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΜΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΑΠΕΧΕΙ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ.ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ.ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΣΙΑΣΤΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΕΤΡΑ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
λιθοτριβείον
άλλοι τις πέτρες τις κάνουνε μάσκα
άλλοι κρύβουνε την ψυχη τους πίσω τους
άλλοι πάλλοι πετροβολάνε τα πουλια
και κάποιοι τελευταίοι
ανόητοι
χτίζουνε μώλους
και κυμματοθραύστες...
όλα στη ζωη μας είναι επιλογες
γι αυτο κι έχουμε σχεδον πάντα
αυτο που μας αξίζει...
καλησπέρα φίλη μου.
Σκρουτζάκο μου,
μακάρι να γίνουν όπως τα λες.
Πραγματικά το εύχομαι.
Καλή εβδομάδα και σε σένα, με ... χαμόγελα σε πείσμα όλων
Σχεδόν πάντα ό,τι αξίζουμε,
εκτός
από ενίοτε
που παίρνουμε κάτι τις παραπάνω
σαν κλέφτες
το πάμε στη φωλιά μας
το κάνουμε πυρκαγιά
και καιγόμαστε αντάξιά του
Ναύτη χαίρομαι που ήρθες
Είμαστε περίεργα πλάσματα τελικά...Κάποια γεγονότα που μας συμβαίνουν μας "γυρίζουν" το μυαλό..Είναι άμυνα πιστεύω...
Καληνύχτα!!!
Πάρε καλέμι και σφυρί και σπάσε την πέτρα! Όλοι κουβαλάμε πέτρες πάνω μας.. Το θέμα είναι αν θα τις μοιάσουμε, ή αν αυτές θα μοιάσουν σε εμάς!
Σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου