Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Σε ματαφιλώ αγωνία μου

 Ζάρες πολλές …
κρυμμένες καλά εκεί στα υπόγεια της ψυχής μου …
με περιμένουν συνεπώς και συνεχώς …
κάτι κόκκινο σαν ρουμπινί σ’απόχρωση το λένε …
χύνεται βαθιά …
λύση … καταφύγιο!
μια τόσο για να προσκαλέσει τη λήθη …
τ' απαλό ξενίτεμά της …
στο άλλο πρωί …
γιατί αυτό δεν αναβάλλεται …
τουλάχιστον ακόμα …
από όσο ξέρω, από όσο νιώθω …
Άραγε το τέλος νιώθετε;
μπορεί κι αυτό …
κάποιοι λίγοι θα το αισθάνθηκαν …
θα πρόλαβαν να το γράψουν;
κι αν το παν, θα το ψιθύρισαν …
Με τον τρόμο του, δεν ζω …
το μουρμούρισμά του ακόμα δεν αντάμωσα …
το δικό σου σκιάζομαι έως θανάτου …
πριν τον συναντήσω εγώ …
συ μου το’μάθες έτσι…
Δεν είναι εφορία η απώλεια συνειδητού …
όχι, κάθε άλλο …
παραίτηση μοιάζει χωρίς χαρτόσημο …
δεν παίρνω επίδομα μα τρέφομαι μ’αυτό…
πληρώνοντάς το καθημερινά …
άθελά μου αλλά σαν ιδανικό …
για το παλιό μου εγώ …
που ξεσπάθωσε μετρώντας τα χρόνια …
που περνάνε για σένα …
αλλά και για μένα κι αυτό το ξεχνάς διαρκώς …
πως πρέπει να στο θυμίζω;
Το καταλαβαίνεις;
πρέπει να ζήσω δυό φορές την αναμονή του
συμπαράσταση … χρέος από κούνια …
Ρουμπινί το χρώμα του ενός … με χρήματα πληρωμένο …
πρασινωπό μικρούλη το άλλο ... με συνταγή δοσμένο
ζευγάρι ταιριαστό …παθιασμένα λυσσασμένο
από πάντα και για πάντα … μόλις βρεθήκαν μαζί …
Δεν είμαι η τελευταία …
Δεν είμαι η πρώτη …
ελάτε παρέα, μα όποιος ακολουθεί … να ξέρει
μονάχος του το γλεντάει … πάρτυ για έναν …
χωρίς μουσικές μελωδίες … τρυφερές …
ταμπούρλα αφρικάνικα χτυπούν πρωτόγονα …
σαν στις ταινίες …
και οι φωτιές ξαναναμμένες …γύρω τους καλούν γυμνούς…
μικρούς ανθρώπους …
πολύ μικρούς … κάτι σαν εμένα …

Ξανά να με συμπαθάτε …στη γειτονιά …
σαν πρωτάρα στα ποθητά …
χρειάζομαι δόση γενναία …
είμαι στην αρχή …
τελειωμένη  από κάθε μέρα …


Δεν θα καταλάβετε πολλά …
τα δίχως εξηγήσεις λόγια …
 κι έξω…
πάλι βροχή τρεχούμενη σιγοτραγουδά …
δεν παύει …
είναι ο καιρός της …
η σειρά της …
ακούγονται ήδη οι νότες της…
κρυφτείτε …
λυπηθείτε σάς … κι εμένα …
μόλις τελειώσω το χορό
θα χει επιτέλους ξημερώσει. …


(για σένα που έζησες μέσα στην αγωνία και δίδαξες το πώς να τη ζω κι εγώ,
μαθήτευσα και αποφοίτησα με Άριστα κεφαλαίο και κάμποσους τόνους δίπλα του ζωγραφισμένους στο πάνω μέρος του χεριού σαν πρωτάκι του δημοτικού – θυμάσαι που περίμενες στη πόρτα να στο δείξω; Νάτο, κοίτα το, για σένα τους δασκάλους όλους ξεγέλασα χωρίς ντροπή για ό,τι λαχτάρισες από μένα)

Σε ματαφιλώ Αγωνία μου

27 σχόλια:

roundel είπε...

Κάθε λέξη, κάθε σειρά, κάθε νόημα, κάθε ένωση....απλά υπέροχο...

Καλησπέρα:)

Νερένια είπε...

Ανατρεπτικό....μα απίθανα λογικό....

έξοχο...

Τα φιλιά μου....

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Δεν μπορώ να καταλάβω πως και δεν συναντηθήκαμε ακόμη.
Είναι θαυμάσια η τελευταία σου ανάρτηση. Έχει δίκιο η Νερένια. Θα πρέπει να μπω πιο μέσα.
Χαίρομαι που σε βρίσκω.

δήμητρα♥♥♥q είπε...

meggie,

δεν είναι πολύς καιρός που συναντηθήκαμε μα έχω διαβάσει πολλά από σένα...

Τούτο εδώ είναι το αγαπημένο μου...

φιλιά ψυχή μου...

Frezia είπε...

Εξεραιτικό,Υπέροχο, Ασύληπτο...
Βάλσαμο, για την ψυχή μας.

Prisoned Soul είπε...

Έχεις αρκετές φορές γράψει πως δεν είσαι παιδί της ποίησης, λοιπόν αν δεν ήσουν μέχρι στιγμής, τώρα γεννήθηκες!!!
Ήταν υπέροχο από την αρχή μέχρι το τέλος, κάθε λέξη κάθε γραμμή, κάθε νόημα!!!

Υπεροχο!!

Σε φιλώ

nina είπε...

Στα περισσότερα μέρη υπάρχουν ποιητικά στοιχεία. Ειδικά το τρίτο μέρος με ελάχιστες αλλαγές είναι ένα αυτοτελές ποίημα

:)

Καλή αρχή! :)

flash είπε...

meggie μου..
ανυποψίαστη ξεκίνησα να διαβάζω..
με απορρόφησε
και με συγκλόνισε
είτε βιωματικό
είτε ποιητικό
την ίδια επίδραση θα είχε..

πρν λίγες μέρες έλεγες οτι δεν είσαι παιδί της ποίησης εσύ
αν σου είχα μιλήσει τότε θα ήταν για να διαμαρτυρηθώ :)
επειδή εγώ πάντα έτσι σε είχα στην καρδιά μου
κι ας μην το έχεις εκφράσει απόλυτα
κι ας μην γράφεις έμμετρα
κι ας γράφεις βιωματικά όλες τις φορές και.. περιγραφικά; όχι! γράφεις ζωγραφίζοντας ψυχανεμίσματα :)
χρώματα, άνεμοι, αισθήσεις και συναισθήματα, ψυχής αποτυπώματα και ζωής ψυχογραφήματα..
ποίηση είναι αυτά
και δεν σε πλησίασε αυτή αλλά εσύ κάνεις ένα βηματάκι τη φορά προς την παραδοχή
της ευαισθησίας σου
που είναι περίσσια
και αυτή θα είναι η δύναμή σου και τώρα και πάντοτε
αυτή νομίζω και η μόνη δύναμη που θες
γιατί δεν είναι ξένη σου μα ολόδική σου...

σε φιλώ meggie μου,
καλημέρα!

~reflection~ είπε...

Είναι που πεταξες ψηλά..
αιωρήθηκες μέσα στο ρουμπίνι
κι εκείνο ράγισε από το ρίγος σου....

παντα έτσι συμβαίνει...
όλα ή τιποτε..

κι εσύ τα άγγιξες όλα....

Γι'αυτο έγινες Πριγκίπισσα...

Φιλι.... ρουμπίνι...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Σας θαυμάζω εσας που γράφετε ποιήματα..είστε αγγελικά πλάσματα .. κάποτε έγραφα κι εγω..τώρα έπαψα..άρα..έχασα τα φτερά μου! ή μαλλον γέρασα..λες; φιλί ρουμπινί γλυκιά μου!

Λάθος άνθρωπος είπε...

Μα τι τίτλος!

tsouxtra είπε...

Γλυκιά μου meggie, νομίζω πως δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω πολλά.. ίσως να φταίει το σήμερα που τα 'χω λίγο χαμένα.. "Ελπίδα" θα πω μόνο..

Ζεστά φιλιά και καλημέρες θα στείλω!

Unknown είπε...

Σας ευχαριστώ όλους σας που με "διαβάσατε".
Είναι η πρώτη φορά που "εκθέτω" εμένα έτσι.
Πέρα για πέρα βιωματικό και γράφηκε μέσα σε ελάχιστη ώρα λες και βγήκε μόνο του, λες και δεν άντεχε άλλο μέσα μου.

Σκέφτηκα να κλείσω τα σχόλια, όταν το ανέβασα, γιατί όπως μου είπε και κάποιος, τί κανείς μπορεί να σχολιάσει σ'ένα τόσο ιδιωτικό κείμενο;, δεν το έκανα γιατί η "έκθεση" για μένα δεν μπορεί να έχει περιορισμούς.

(για την Αχτίδα,
εσένα Αχτίδα μου σ'ευχαριστώ από τα βάθυ της καρδιάς μου γιατί αυτό που πέρασες είναι η δική μου ... αναμονή)

Καλή συνέχεια φίλοι μου

Ginny είπε...

Kαλησπέρα Meggie μου!
Τέτοια κείμενα δεν τα κρατάμε κλειστά!:) Πρώτα από όλα γιατί το μπλόγκινγ είναι μία καθαρά προσωπική υπόθεση και δεύτερον επειδή ήταν εξαιρετικό. Τόσα συναισθήματα μπερδεμένα και περίεργα διατυπωμένα που έχουν όμως ξεκάθαρο νόημα.
Να δημιουργείς πιο συχνά και ξαναλέω ότι τέτοιου είδους κείμενα τα μοιραζόμαστε!;)
Καληνύχτα!

to alataki είπε...

Μeggie μου, το συγκαταλλέγω στο πολύτιμο κουτί μου με τα καλύτερα που έχω διαβάσει...

Roadartist είπε...

Καλώς σε βρίσκω και εγώ.. Ιδιαίτερη η γραφή σου.. Την καληνύχτα μου..

Γιώργος είπε...

Αγωνία μου φιλημένη..

όχι για να σε νικήσω..

για να μ' αγαπήσεις ψυχούλα μου..

για να μ' αγαπήσεις..

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

οταν η ευαισθησία ανταμώνει το συναίσθημα..τότε αβίαστα γίνεται δημιουργία...κατάθεση ψυχής!!
Πολύ ιδιαίτερο!!Μου πέρασε πολλα συναισθήματα!!
ΦΙΛΙ!

Unknown είπε...

Ginny μου καλημέρα σου,
νάσαι καλά για τα γλυκά σου λόγια.

Το "μοίρασμα" ανέκαθεν ήταν και είναι και θα είναι (όπως προβλέπω) το σήμα κατατεθέν μου.

Σε φιλώ

Unknown είπε...

Alatάκι μου,
φιλάκια
σ'ευχαριστώ

Unknown είπε...

Roadartist,
καλώς ήρθες.

Την καλημέρα μου

Unknown είπε...

Γιώργο,
πολλά σκουπιδάκια μπήκαν στα μάτια μου, πολλά ....

νάσαι καλά

Unknown είπε...

Πέλα μου,
και σένα σ'ευχαριστώ.

Τα φιλιά μου

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Μεγκουλίνι μου χαίρομαι που ανακαλύπτω και την ευαισθητη χορδη σου.

ποιώ - ελένη είπε...

Μια ιδιαίτερη γραφή
Θα την έντασσα στην κατηγορία
των πέζο-ποιημάτων
Ωραία γραφή
με εκπλήσσεις θετικά
συνέχισε

καλά να είσαι καλή μου

Unknown είπε...

Χαρά μου,
από ευαισθησίες πια ... γεμάτη, φουσκώνω όλο και περισσότερο.

Φιλιά

Unknown είπε...

Ελένη μου,
η "γραφή" μου "γράφεται" μέσα μου και να θέλω να σταματήσω, δεν γίνεται ...

Χαίρομαι που πέρασες
Καλημέρα σου