Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Παλάπονα, πολλά παλάπονα ...

Κάποτε, χρόνια πριν, ένα μικρό κοριτσάκι, ίσα με τεσσάρων χρονών, έμεινε στη γιαγιά του για λίγες μέρες. Οι γονείς του έφυγαν ταξίδι «υγείας». Ο μπαμπάς κάποιας ηλικίας χρειαζόταν επειγόντως ολοκληρωμένες ιατρικές φροντίδες σε μεγάλο νοσοκομείο της Πρωτεύουσας. Όχι, δεν ήταν τίποτα σοβαρό και ούτε πολλές μέρες η απουσία τους. Η μικρούλα είχε όλες τις φροντίδες του κόσμου από την αγάπη της γιαγιάς της. Πόσο αλήθεια είναι πως οι γιαγιάδες αγαπάνε διπλά και τρίδιπλα τα εγγόνια  τους!!! Όμως στη τρίτη ηλικία αντάμα με την λατρεία πάει και η ορμήνια. Βρήκε ευκαιρία η γιαγιά της λοιπόν να δώσει συμβουλές, να ορμηνέψει, να νουθετήσει όπως σχεδόν όλοι οι ενήλικες πιστεύουν πως είναι καθήκον τους. Για την τάξη, για την συνέπεια, για την καθαριότητα, για την ειλικρίνεια, για την τεμπελιά, για το πρόγραμμα, για τα πρέπει και τα μη πρέποντα, για όλα όσα προλάβαινε από τις αφορμές του μικρού παιδιού. Το κοριτσάκι ακολουθούσε όλες τις υποδείξεις, δεν έφερνε αντίρρηση, ίσως κάποιες φορές τα ματάκια της να έδειχναν τις απορίες της και το μυαλουδάκι της να σκεφτόταν γιατί η μαμά της δεν είχε γι’αυτή τόσες πολλές οδηγίες αλλά σε ό,τι έλεγε η γιαγιά συμμορφωνόταν χωρίς διαμαρτυρίες. Δεν είχε μάθει να λέει «όχι». Περίμενε όμως τη μαμά της …
Η μαμά και ο μπαμπάς γύρισαν ξαφνικά ένα μεσημέρι. Άκουσε ενώ έτρωγε το φαγητό της, τις φωνές τους στην εξώπορτα. Και τότε, δεν κατάλαβε ποτέ και η ίδια, για πότε πήδησε από την καρέκλα της, πέταξε την πετσέτα της και τρέχοντας με τα λίγο στραβά ποδαράκια της χίμηξε στις σκάλες και πέταξε στην αγκαλιά τους φωνάζοντας – δικά της ήταν αλήθεια εκείνα τα λόγια; - «παλάπονα, πολλά παλάπονα».

Τότε ήταν παιδί, τώρα όμως, ξέρει πως τα παράπονα … σκλαβώνουν και ξέρει ακόμα πως τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από την ελευθερία …

22 σχόλια:

Νυχτερινή Πένα είπε...

Ένα ωραίο τρυφερό κείμενο. Να υποθέσω ότι η πιτσιρίκα με τα πολλά παλάπονα ήσουν εσύ;

Unknown είπε...

Σωστά υποθέτεις Πένα μου.
Αυτό το κείμενο λέγεται και παλιμπαιδισμός, αλλά έτσι μου βγήκε.
χαχαχα

Καλό σου βράδυ

Frezia είπε...

Ολα χρειάζονται, η συμβουλή της
Γιάγιάς, η φροντήδα της Μαμάς,και
τα παιγνίδια του Μπαμπά...
Συμφωνείς αγαπητή μου?

Unknown είπε...

Συμφωνώ απολύτως Frezia μου.

Την καληνύχτα μου

nina είπε...

Πολλά παράπονα και με το δίκιο σου. Εγώ δεν καθόμουν με τη γιαγιά ούτε για δυο-τρεις ώρες. Μόνο με μια θεια μου έκατσα κάποτε λίγες μέρες και αυτό γιατί ήταν νεα κοπέλα και παίζαμε συνέχεια.Κοριτσάκι βάσανο ήμουν. Και τώρα βάσανο είμαι δηλαδή αλλά σε άλλα θέματα.
Τα παράπονα δεν τελειώνουν ποτέ.

Καληνύχτα σου!

Unknown είπε...

Αχ Νίνα μου,
τα παράπονα τελειώνουν όταν καταλάβεις ότι στην ουσία είναι απαιτήσεις.

Βάσανο ε;;
και ακόμα καλέ;;
γιατί εμένα μου φαίνεται πως ... εσύ βασανίζεσαι τελικώς;;

Φιλιά

μαχαιρης είπε...

Μ Εμενα παλι, το ακριβως, μα τελεια αντιθετο γινοτανε...
Ποτες μου δεν μπορεσα...Να μη ζοριζομαι στην πολυκατοικια...
Ετσι...Οταν ερχοταν διακοπες η καλοκαιρι...Η και καννα τριημερο ακομα...Την Τσαντουλα μου και δρομο...Στης γιαγιας...Ωρε...Παραδεισος επι της γης...Αληθεια...Ετσι νομιζα πως ηταν ο παραδεισος...Οπως το σπιτι της γιαγιας μου...Εκει ελεγα και...
Τα παραπονα μου...
Κοιτα να δεις...Το ιδιο πραγμα...
Αλλα αναποδα...Τι γινεται λοιπον...

Ανώνυμος είπε...

Παλαπονιάρα !!

Έχεις αναμνήσεις από την γιαγιά σου. Καλό αυτό, φύλαξε τις. Και εγώ έχω, αλησμόνητες στιγμές, σε παιχνίδι περισσότερο και μερικές θυμοσοφίες παρά σε παραμύθια.

Να 'σαι καλά !!

Unknown είπε...

Μαχαίρη μου,
έτσι, σαν εσένα, έζησαν τα παιδιά μου, στο παράδειστο της γιαγιάς τους από τη μεριά του πατέρα τους. Ειδικά ο γιός μου το χάρηκε πολύ. Ήταν μια γιαγιά χωρίς ορμήνιες, μόνο με χάδια και φιλιά και όμορφες ιστορίες από τα παλιά της. Ήταν μια υπέροχη γυναίκα.

Νάσαι καλά κι εσύ

Unknown είπε...

GiP μου,
με ψιλοκοροϊδεύεις ε;;
Ναι, ήμουν παλαπονιάλα. Σιγά σιγά όμως μαθαίνω να κρατάω μόνο τις αναμνήσεις.

Την καληνύχτα μου

Prisoned Soul είπε...

Μeggie μου, ήταν το πιο γλυκό πράγμα που διάβασα πρόσφατα!!!!
Και δεν είναι παλιμπαιδισμός, είναι η παιδική σου η ψυχούλα που ακόμη σκέφτεται τα λόγια της γιαγιάς... ποιος δεν το κάνει άλλωστε...!

Φιλιά καλή μου

~reflection~ είπε...

Πριγκιπισσα,
τα παραπονα είναι το βουβό κλάμα της Ψυχής που ζει ανικανοποίητη...

Η Ελευθερία είναι μία ουτοπία...

Το πιο μεγαλο παραπονο είναι της ελλειπούς ανταπόδοσης της Αγαπης...
εκεινο το κενό δύσκολα καλύπτεται αν διαρκέσει καιρό... και στα μάτια ενός παιδιού ο χρόνος είναι Υποκειμενικά Ορισμένος...

ένα δευτερόλεπτο απουσίας της μαμάς από την αναγκη του παιδιιού για αγκαλιά, μπορεί να γεννήσει αιώνιο παραπονο στερησης της Αγαπης....

εστω και για εκεινο το δευτερόλεπτο, που όμως το χρειαζόταν τόσο...

Σε φιλω ολόγλυκα....

Unknown είπε...

Γλυκιά μου Αλήθεια,
τα φιλιά μου και ...
όλοι σκεφτόμαστε λόγια ... και της γιαγιάς.

Unknown είπε...

Κάκια μου,
με διαβάζεις σχεδόν σαν να με ξέρεις. Μπορεί να είμαι σαν ένα κομάτι σου.

Και οι ενήλικες τον χρόνο τον μετράνε υποκειμενικά, μη νομίζεις κι αν στερούνται επί χρόνια την αγάπη το ίδιο δύσκολο κενό έχουν μέσα τους.

Όχι παράπονα λοιπόν.

Σε φιλώ ψυχή μου

roundel είπε...

Φοβερή η συνειδητοποίηση σου...
Αχ αυτές οι γιαγιάδες... όλα θέλουν να παιρνούν από τον έλεγχο τους...

καληνύχτα πιτσιρίκι με τα πολλα παλάπονα!
φιλί

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

εγώ ακόμη και τώρα νοιώθω την ανάγκη να κάνω τα παράπονά μου στην αγκαλιά της μαμάς..αλλά το μεγάλο μου παράπονο είναι ότι από τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν η μαμά της μαμάς μου..και ακόμη την φροντίζω..

Αααα αυτή η βροχή τα φταίει όλα..
σου προκαλεί ποικίλα συναισθήματα και αναδρομές..εε; :)
φιλί!!!

Unknown είπε...

roudel μου,
εγώ πιτσιρίκι ε;
μπορεί να έχεις και δίκιο,
μπορεί αυτό τελικά να είναι το "σημείο" μου.

Φιλάκια και καλημέρες

Unknown είπε...

Πέλλα μου,
τώρα που το λες,
σαν να σκέφτομαι πως κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε μένα,
δεν προλαβαίνω να πω κάτι εγώ, έρχονται σε διπλάσιο μέγεθος τα δικά της παράπονα, οπότε οπισθοχωρώ για να απλωθεί εκείνη μήπως και νιώσει καλύτερα.

Μπα, δεν είναι η βροχή ... η σιωπή είναι ...

Καλημέρα φιλενάδα

to alataki είπε...

Ax μωλέ το μωλό μου...
Πέρασε τώρα, το φίλησα και πέρασε...

Κωνσταντίνος Μαντζούρης είπε...

Σταμάτησες το κείμενο πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Τελειώνεις με τη φράση «τα παράπονα … σκλαβώνουν και ξέρει ακόμα πως τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από την ελευθερία …»

Γιατί τα παράπονα σκλαβώνουν. Είναι περιττές οι συμβουλές της γιαγιάς; Τα πρέπει και τα θέλω, από πού θα τα μάθουμε;. Φαντάζεσαι ένα παιδί να είναι (μέχρι να μεγαλώσει), Tabula raza; Ποιες θα είναι οι άμυνες του;
Η ελευθερία στα μικράτα μας είναι ένα παιχνίδι που δεν ξέρουμε να το χειριστούμε για τα οφέλη μας. Πολλές φορές μοιάζει με όπλο που εκπυρσοκροτεί μονάχο του.
Έχουμε καιρό να πορευτούμε κατά πως θέλουμε εμείς. Και όπως λέει ο ποιητής «έρχεται ο καιρός ν ‘ αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις» ας πορευτούμε στην αρχή με πατώντας στα χνάρια των γονιών και της γιαγιάς και θάρθει ο καιρός να ξεσκαρτάρουμε τις ορμήνιες τους. Άλλο αν καμιά φορά δεν καταφέρνουμε να απαλλαγούμε από τις διδαχές τους.
Μη βιαζόμαστε λοιπόν να μεγαλώσουμε. Προσωπικά θα ‘λεγα, κάλιο να μη έπαιρνα ποτέ χαμπάρι το τι θα πει συλλογάμαι και ζω λεύτερος γιατί αν αυτό που βίωσα ως τώρα, είχε ψήγματα ελεύθερης ζωής, καλά θα ήταν……………..

ΥΓ
Μου έδωσες αφορμή να ασχοληθώ με αυτό το θέμα κι όταν το τελειώσω θα το βάλω στη σελίδα μου. Σ΄ευχαριστώ.

Πολλές γλυκές Καλησπέρες

Unknown είπε...

Alaτάκι μου,
έχει περάσει εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Φιλάκια

Unknown είπε...

Κωνσταντίνε μου,
το κείμενο το σταμάτησα στην ενήλικη περίοδο της ζωής. Το πρώτο κομμάτι ήταν απλά μια ανάμνηση της σχεδόν νηπιακής ηλικίας και οι τελευταίες σειρές εντελώς ξεχωριστές, μόνο που δεν μπόρεσα φαίνεται αυτό να το κάνω σωστά.

Στην παιδική ηλικία οι ορμήνιες και βέβαια είναι απαραίτητες αν και πάντα πρέπει να υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος ανάλογα με το παιδί. Μη ξεχνάμε πως κάθε παιδί είναι μια ξέχωρη προσωπικότητα.
Στην ενήλικη ζωή τα "παράπονα" για μένα, είναι απαιτήσεις που σκλαβώνουν αυτούς που τους απευθύνονται, διότι Κωνσταντίνε, αν υπάρχουν παράπονα, σημαίνει πως ο αποδέκτης τους δεν έχει "νιώσει" τον παραπονεμένο και αναγκάζεται να το κάνει. Αυτόν τον αναγκασμό εγώ απορρίπτω. Ο άλλος, ο όποιος άλλος, είναι "ελεύθερος" παραπόνων από μένα.

Αυτά ήθελα εν ολίγοις να πω.
Χαίρομαι αν σου έδωσα αφορμή για να διαβάσουμε τις σκέψεις σου.

Καλημέρες