Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Το Παρελθόν συνεχίζεται ...


Απορώ μαζί μου πως στο τέλος μιας τόσο κοπιαστικής μέρας μου, σαν την σημερινή, θέλω και το κυριότερο μπορώ να γράψω για το βιβλίο που διαβάζω τώρα. Ναι, η συνταγή της αυτοσυντήρησής μου παραμένει σταθερή και δυνατή έτσι που να επιβεβαιώνει το ταιριαστό μου, δηλαδή το φάρμακο να ταξιδεύω σε σελίδες βιβλίων. 

Τούτο τον καιρό λοιπόν διαβάζω «Το Παρελθόν» του Alan Pauls, ενός Αργεντινού συγγραφέα που συναντώ πρώτη φορά και που με έχει μαγέψει. Μεταφράστρια η Έφη Γιαννοπούλου και από τότε που πλέον κατάλαβα το σημαντικό ρόλο του μεταφραστή πρέπει να πω πως αυτή κάνει τη δουλειά της άψογα. Δεν ξέρω φυσικά τη γλώσσα του συγγραφέα αλλά αναγνωρίζω πως παρότι το κείμενο δεν είναι εύκολο αποδίδεται τόσο σωστά που γίνεται κατανοητό ακόμα και στα πιο δύσκολα σημεία του, τα πλήρως «εσωτερικά» του.  Η ίδια προσφέρει στο πίσω μέρος του βιβλίου την αποτίμησή της στο συγγραφικό έργο με δικές της λέξεις και καταλήγει σε ένα πολύ εύστοχο συμπέρασμα:

Το έργο του Άλαν Πάουλς, είναι ένα μυθιστόρημα έρωτα και τρόμου που αποκαλύπτει γυμνή την αλήθεια της άλλης όψης, αποκαλυπτικής και ταυτόχρονα νοσηρής, σκοτεινής αλλά και ευφρόσυνης, αυτής της κωμωδίας που οι άνθρωποι συνηθίζουν να αποκαλούν «ζευγάρι».

 Το απολαμβάνω στο μέτρο της κούρασής μου, διαβάζω πάντα βράδυ, πολλές φορές έως τις μικρές ώρες της νύχτας και  προβλέπω  πως αυτό το βιβλίο  θα χρειαστεί να το ξαναδιαβάσω σελίδα – σελίδα για να ξαναβρώ κομμάτια της δικής μου «κωμωδίας», του δικού μου «ζευγαρώματος». Χαλάλι του όμως γιατί πράγματι αξίζει η … μελέτη του για να επιβεβαιώσω όσα ήδη η ίδια ξέρω για το … έργο αυτό που λέγεται «ζευγάρι».

Τι να γίνει; υπάρχουν και θύμισες που ξεκινάνε από σελίδες βιβλίων …..

Η τέλεια σχέση, ο μεγάλος εφηβικός έρωτας που ενηλικιώνεται, ο τέλειος χωρισμός, ο άντρας που θέλει να «προχωρήσει» στη ζωή του, να την οδηγήσει πιο πέρα, να κρατήσει το τιμόνι της μόνος του, η γυναίκα που διαφυλάσσει τη μνήμη της σχέσης που θεωρεί δημιούργημά της, που ξεμένει πεισματικά στον τόπο της εγκατάλειψης, που αποτραβιέται από το προσκήνιο για να υπάρχει μεγαλειωδώς στο παρασκήνιο, φτιάχνουν ένα Παρελθόν που κινείται μπρος-πίσω, πάνω-κάτω, από το ζωντανό στο πεθαμένο ακολουθώντας τη «σπείρα» της ζωής.

Δεν έχω τελειώσει με το «Παρελθόν», ποιος άλλωστε τελειώνει πριν το τέλος του μαζί του; Αλλά εδώ που έφτασα είναι χρήσιμο να ψάξω τι υπάρχει στο δικό μου παρών που αναλογεί στο παρελθόν μου, να βρω το μοναδικό μου ίχνος που με κάνει να θυμάμαι και να γίνομαι ό,τι έχω βιώσει.. Το μόνο που με τρομάζει είναι μήπως επανέλθω στην πρόληψη ως … παρηγοριά. Τότε θα έχω οπισθοχωρήσει άτσαλα και με συνειδητή πρόθεση να ανταμώσω τη δειλία ακόμα και όταν το θάρρος μεταφράζεται σε λάθος.

Το «Παρελθόν» συνεχίζεται …

28 σχόλια:

nina είπε...

Θα ήθελα πολύ ένας καλός φιλόλογος να μου πει την προέλευση της λέξης ζευγάρι. Έχει σχέση με τη ζεύξη; όπως λέμε ζεύξη Ριου -Αντιρρίου; Και πόσους και πόσης δύναμης σεισμούς θα μπορούσε να κρατήσει η ζεύξη δυο ανθρώπων που κάποτε ήταν άγνωστοι;
Καλό βράδυ Μεγκυ μου

Unknown είπε...

Νίνα μου,
δεν θέλω φιλολόγους, δεν θέλω ψυχίατρους, δεν θέλω κοινωνιολόγους να μου ερμηνεύσουν τη λέξη.
ΘΕΛΩ να μην ζω με Άγνωστο.

Φιλιά μάτια μου

Prisoned Soul είπε...

Φαίνεται σπουδαίο βιβλίο και αξίζει αν περνάς τις ώρες σου νιώθοντας ικανοποίηση κλείνοντάς το.

Δεν θα θελα να καταλήξει η σχέση μου έτσι...
Ποιος αποφασίζει αν ένα "ζευγάρωμα" αποτελεί εφηβική παροδική κατάσταση; η ηλικία; η ωριμότητα;
Άραγε καλή μου συμπίπτουν;...

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Μπαίνω χωρίς σχόλια..
Ισως δεν βρίσκω τις λέξεις να ταιριάξω..
Ομως ένα ευχαριστώ στο οφείλω!
Καλημέρα!!

Ανώνυμος είπε...

Το παρελθόν ... δεν κλείνει σαν μία πόρτα... και δεν ανοιγεις έτσι απλά μία άλλη και λες ... Γεια σας...

Και εγώ θαρρώ πως τίποτα δεν τελειώνει και δεν χάνεται... όλα γίνονται μικρές εμπειρίες που φέρουμε μέσα μας σαν στάλες μνήμης... αυτές διαμορφώνουν αυτό που είμαστε...

Η "αιώνια" ιστορία που επαναλαμβάνεται...

Καλημέρες

fish eye είπε...

oλοι με εναν ''αγνωστο'' ζουμε..
κι εμεις ''αγνωστοι'' ειμαστε;)))

το θεμα ειναι ποσο επικοινωνεις και το αν υπαρχουν αμοιβαιες υποχωρησεις..

δυσκολα πολυ.. πολλοι φιλοι μου χωριζουν τελευταια, μετα απο 20-25 χρονια γαμου..

*ωραιο φαινεται το βιβλιο..

Ναύτης είπε...

μη φοβάσαι φίλη μου
άλλωστε δεν θά'ναι η πρώτη φορα που μαζεύουμε τα σκόρπια κομμάτια και ξεκινάμε πάλι...

ο κίνδυνος της πρόληψης είναι πάντα υπαρκτος. λέγεται και αυτοσυντήρηση...

καλη σου μέρα!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Δεν είμαι φιλόλογος, ούτε ψυχολόγος που θα μπορούσε να πει κάτι σοφό ή να συμβουλέυσει με κάποια έγκυρη συμβουλή. Είμαι απλά ένας ερασιτέχνης συγγραφέας οπότε δεν ξέρω τι να πω. Μόνο ότι εύχομαι να περάσει αυτή σου η μελαγχολική διάθεση και ότι εκείνοι που σε αγαπάνε θα είναι πάντα δίπλα σου.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Ειδες ποσο σημαντικο ειναι να συνανταμε τον εαυτο μας στα βιβλια;

Unknown είπε...

Γλυκιά μου Αλήθεια,
ναι είναι ένα σπουδαίο βιβλίο και πράγματι το χαίρομαι.

Για τις ερωτήσεις σου δεν έχω απαντήσεις,
εδώ δεν έχω για τις δικές μου ερωτήσεις, πόσο μάλλον θα τόλμαγα να απαντήσω σε ένα νέο κορίτσι για τις σχέσεις των ανθρώπων γενικά ή ειδικά ενός ζευγαριού.

Σου εύχομαι να βρεις τις δικές σου, μόνη σου ή σε αρμονία με το ταίρι σου.

Τα φιλιά μου μικρή μου

Unknown είπε...

Αντιγόνη μου,
εσύ, ευχαριστώ σε μένα;
Θα έχεις τους λόγους σου.
Δεν χρειάζεται να ρωτήσω. Μόνο να πω σ'ευχαριστώ που άφησες σημείωμα εδώ πως είσαι συντροφιά μου.

Καλό σου απόγευμα

Unknown είπε...

Οδοιπόρε μου,
στάλες μνήμης που γεμίζουν και γεμίζουν και μας ... φτιάχνουν το τώρα μας και το αύριό μας μαζί με όλα τα τωρινά και τα μελλούμενα.

Ο Αιώνιος άνθρωπος ... επαναλαμβάνεται αενάως ...

Καλό απόγευμα φίλε μου

Unknown είπε...

Καρδούλα μου,
όλα Δύσκολα, ακόμα και όταν υπάρχει επικοινωνία πολλές φορές είναι κατ'ανάγκη και συμβατική. Πόσο μπορεί κάποιος να "σταθεί" έτσι;

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό!!!!

Σε φιλώ

Unknown είπε...

Α ρε Ναύτη,
αυτή η ρημάδα η αυτοσυντήρηση τι κάνει!!!!!
Μέχρι και από τον πάτο του ωκεανού μπορεί να σε βγάλει ....

αυτή τη φορά όμως είμαι αποφασισμένη ...
όταν βγω ... θα είμαι γερή ...

τα λέμε
:)

Unknown είπε...

Νυχτερινή Πένα μου,
σ'ευχαριστώ.

Πάντως και ως ερασιτέχνης συγγραφέας εμένα προσωπικά μου προσφέρεις τη συντροφιά σου όταν σε διαβάζω.

Καλό σου απόγευμα

Unknown είπε...

Ρίκη μου γλυκιά,
αυτό, το πόσο σημαντικό είναι, το έχω δει εδώ και χρόνια. Το θεωρώ "φάρμακο".

Σε φιλώ

Ναύτης είπε...

γερη θα βγεις κι είμαι σίγουρος
μόνο που να,
κάθε φορα βγαίνουμε και "λιγότεροι"
για αυτο μοιραία επιστρέφουμε εκει πότε πότε
μήπως και...

καλυτερα όμως τό'χω στο βυθο,
παρα τα πόδια μου να βρέχω σε αμμουδιες που κατουράνε ανάξιες γοργόνες κι άδειοι τενεκέδες που κάποτε νομίστηκαν εραστες των ψεύτικων φεγγαριων...


θυμωμένα ξύπνησα σήμερα..
σε καλο ...τους

:))

Unknown είπε...

Κι εγώ Ναύτη ... θυμωμένα κοιμήθηκα χθες ...

γι'αυτό στο ... βυθό, στο βυθό ...

:)

Frezia είπε...

Mολις επιστρέψω στη βιβλιοθήκη, αυτό που διαβάζω,
το(Αλδεβαράν)του Παύλου Μάτεσι.
Θα ψαξω αυτό που λες (το Παρελθόν).
Υποθέτω οτι το πρωτότυπο,θα είναι γραμμένο στα Ισπανικά.

Nefelovatis είπε...

Κι εγώ τις «μικρές ώρες», διαβάζω και γράφω.. Είναι κάτι που εύκολα μπορεί να καταλάβει, σαν δει τις ώρες των αναρτήσεών μου βέβαια.. Με ηρεμεί της νυχτιάς η σιγαλιά, κι εκείνη η τάση ενδοσκόπησης που μου φέρνουν αυτές οι ώρες..

Που μπορεί και στο παρελθόν να θέλουν να με ‘παν..

Ναι είναι κομμάτι μας όσα έχουν συμβεί..

Μα η Ζωή είναι αλλού.. Ούτε στο Παρελθόν βρίσκεται (εκείνο έχει πια περάσει), ούτε στο μέλλον (είναι κάτι που μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι, μπορεί να είναι όπως το ονειρευόμαστε, μπορεί και διαφορετικό)..

Η Ζωή είναι στο Τώρα.. Αυτό είναι που έχουμε στ’ αλήθεια, και τίποτα άλλο..

Κι αν αυτό που έχουμε είναι όμορφο, αν μας ευχαριστεί, τότε,

Κι εκείνο που θα έρθει, μπορεί έτσι να γίνει..

Όμορφο το βιβλίο που διαβάζεις, σκέψεις πολλές ξεδιπλώνει..

Καλή Ξημέρωμα να έχουμε.

roundel είπε...

Είμαι αυτά που έζησα, εκείνα που έπραξα, όσα σκέφτομαι και αισθάνομαι, με όλα ταξιδεύω πάνω κάτω, μπρος πίσω, δεξιά αριστερά, μα είναι μερικές φορές που το φορτίο είναι βαρύ και με μπαστακώνει στη γη!
Και ως γνωστόν το αερόστατο για να πετάξει, πρέπει πρώτα να πετάξει το βάρος του!

Σε φιλώ

Unknown είπε...

Frezia μου,
δεν ξέρω αν θα υπάρχει σε δανειστικές βιβλιοθήκες ακόμα και δεν πρόσεξα αν αναφέρεται σε ποιά γλώσσα είναι το πρωτότυπο.
Αυτό που ξέρω πάντως είναι πως εμένα προσωπικά αυτό το βιβλίο μου αρέσει πολύ και το συστήνω αν και νομίζω πως κάθε βιβλίο "ακουμπάει" την "ώρα μας". Αφού διαβάζεις καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Την καλημέρα μου

Unknown είπε...

Nefelovati μου,
έχω προσέξει τις "ώρες" σου. Δεν ήξερα πως διαβάζεις όμως.
Συμφωνώ για τις ιδιότητες των νυχτερινών ωρών και προσθέτω και τις ώρες του απομεσήμερου τα ΣΚ.

Το "τώρα" μου είναι δύσκολο να το αποτιμήσω στις πραγματικές του διαστάσεις. Δεν ξέρω αν αυτό το έχω μόνο εγώ, αλλά πάντα στο "τώρα μου" μπερδεύεται το παρελθόν και το μέλλον. Ελάχιστες στιγμές βιώνω το "σήμερα" κι έτσι το ... χάνω.

Χάρηκα που διάβασα το σχόλιό σου.

Καλημέρες μας

Unknown είπε...

roudel μου,
λογικός ο ορισμός του "είσαι" σου. Για όλους κάτι τέτοιο ισχύει, μόνο που διαφέρουμε στο πως το αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέμε πως όλα στο μυαλό είναι;;

Το βάρος συσωρεύεται και για να το πετάξεις θα χρειαζόταν μάλλον μια νέα "γέννηση"

Ό,τι καταφέρουμε ...

Σε φιλώ

Despina είπε...

το παρελθόν λειτουργεί ως αφετηρία του κλάθε ταξιδιού μας!
ενδιαφέρον πολύ ακούγεται το βιβλίο...

Unknown είπε...

Δέσποινα καλώς ήρθες,
δεν ξέρω για τις ... αφετηρίες,
δεν το έχω νιώσει ποτέ έτσι,
μπορεί να μην το βλέπω από τη σωστή γωνία,
ξέρω όμως πως δεν θέλω να ακούω την λέξη "ταξίδι". Αυτό είναι σίγουρο.

Ναι, το βιβλίο είναι πολύ καλό.

Καλό απόγευμα και από δω

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Εγω θα πω ποσο σημαντικο ειναι να διαβαζουμε βιβλια ποσο καθαριζει το μυαλο και η σκεψη μας ακομα κι αν μας προβληματιζουν γιατι τη σκεψη ακονιζουν...

Νimertis είπε...

ώστε αξιόλογο το βιβλίο αυτό λοιπόν... χαίρομαι να ακούω προτάσεις για καλά βιβλία... και απ'ό,τι κατάλαβα δεν ήθελες να το αφήσεις απ'τα χέρια σου... να σαι καλά meggie