Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Έχω καταφέρει να τη μοιραστώ ...


Η δυστυχία δεν μοιράζεται, μόνο διακόπτεται …

Ρίτσαρντ Φόρντ («η χώρα, όπως είναι», εκδόσεις Πατάκης)

Τα βιβλία δεν είναι απλά φίλοι μου, είναι τα «φάρμακά μου». Τα ψάχνω και με ψάχνουν χωρίς να υπερβάλω. Δεν μου αρέσουν άλλωστε οι υπερβολές γιατί προσπαθώ πάντα να ακριβολογώ. Διαβάζω σαν να παίρνω φαρμακευτική αγωγή (και στην προσπάθειά μου ν’ αποφύγω την πραγματική – αυτό ως μήνυμα προς τον Μαχαίρη). Πως επιλέγω βιβλία είναι μια δύσκολη ιστορία γιατί δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο για έρευνα, παρόλα αυτά τελευταία είμαι τυχερή και ό,τι πέφτει στα χέρια μου είναι τουλάχιστον αξιόλογο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι τεράστιο σε έκταση, 734 σελίδες. Αμερικάνικο μυθιστόρημα που μέσα σε τόσες σελίδες αυτός ο άνθρωπος, ο Ρίτσαρντ Φορντ, περιγράφει τρεις, μόνο τρεις μέρες από τη ζωή του στην περίοδο της Μόνιμης Εποχής όπως την αποκαλεί και δεν είναι άλλη από τη μέση ηλικία. Την ορίζει ως την εποχή μετά τα 50, με ολοκληρωμένη την ανοδική επαγγελματική του εξέλιξη, παρουσιάζεται ως κτηματομεσίτης με το όνομα Φράνκ Μπάσκομπ, με έναν περίεργο πρόσφατο χωρισμό, αμερικάνικου τύπου θάλεγα, η δεύτερη σύζυγός του τον αφήνει νιώθοντας υποχρέωση στον πρώτο της σύζυγο και αφού έχει πεθάνει ο δεύτερος, (ο Μπάσκομπ είναι ο τρίτος στη σειρά σύζυγός της), μετά την 30χρονη και πλέον εξαφάνισή του λόγω μερικής αμνησίας και ολικής ανεπάρκειας προσαρμογής στην οικογένεια που είχε δημιουργήσει στα νιάτα του πριν πάει στο μυθικό πλέον Βιετνάμ, και μια υπό εξέλιξη σοβαρή ασθένεια.

Οι κριτικές εξαιρετικές με αποκορύφωμα την κριτική του The Guardian που παραλληλίζει το βιβλίο σαν τον «Οδυσσέα» του Φορντ απέναντι στον «Οδυσσέα» του Τζαίημς Τζόϋς.

Το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει ακόμα, για μένα πρωτοφανές το γεγονός αυτό, αλλά από τη στιγμή που συνάντησα στο κείμενο τη συγκεκριμένη πρόταση (η δυστυχία δεν μοιράζεται, μόνο διακόπτεται …) βαδίζω την ανάγνωση αργά, πολύ αργά για να συναντήσω τη συνταγή που προτείνει για την … διακοπή της. Βέβαια πουθενά δεν υπόσχεται ο συγγραφέας τέτοια συνταγή αλλά απλά μέσα από παρελθοντικές διηγήσεις με μπόλικο θα’ λεγα συναίσθημα υπαινίσσεται πιθανώς πως το βάρος του πριν χρόνου αλαφραίνει έως εκμηδενίσεως μπρος στο σύντομα κατά μία έννοια επερχόμενο τέλος του χρόνου. Υπό αυτό το πρίσμα βολικά βγαίνει το συμπέρασμα της διακοπής της δυστυχίας. Εδώ λοιπόν «σκαλώνω» φαίνεται εγώ, ένας άνθρωπος κατ’εξοχήν «μοιραζόμενος».

Έχω καταφέρει να τη μοιραστώ …

6 σχόλια:

Ναύτης είπε...

λέω εγω,
η δυστυχία δεν διακόπτεται
κι ούτε μοιράζεται
όχι με την έννοια του να την κόψεις κομμάτια κ να τη μοιραστεις...
η δυστυχία είναι κάτι που μόνο κάποιος που αγαπάει πολυ μπορει να τη μοιραστει με τον άλλον... κι αυτο είναι αυτόβουλο...

-τι έχεις;
-δεν είμαι καλα...
-το ξέρω
-πως;
-γιατι ούτε κι εγω είμαι...

καλησπέρα meggs

Unknown είπε...

Η δυστυχία διακόπτεται με τον θάνατο και μοιράζεται ακριβώς όπως την περιγράφεις, μα ακριβώς ακριβώς,
λέω εγώ

καλησπέρα

μαχαιρης είπε...

Nα πω μια απορια μου;;;
Αν εχεις καποιον ανθρωπο...
Που, μονο που σε βλεπει να μην εισαι καλα...
Δεν ειναι ουτε αυτος καλα...
Γιατι να εισαι δυστυχης;;;
Αφου τα εχεις Ολα...Μα ΟΛΑ...
Η Μαλλον εχεις κατι...
Που οι περισσοτεροι το ψαχνουν μια ζωη...
Και το βρισκουν μονο οι τυχεροι...

Unknown είπε...

Να πω κι εγώ κάτι Μαχαίρη μου;
Γιατί δεν με εμπιστεύεσαι;
Τρελή δεν είμαι, ούτε μ'αρέσει η ... μιζέρια, άρα, για ό,τι μαύρο νιώθω υπάρχει αιτία πραγματική.

Νάσαι καλά

Κωνσταντίνος Μαντζούρης είπε...

Κι εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν άκουσα τις συμβουλές του τύπου "δες τα πράγματα απο τη θετική πλευρά τους" Δεν μπορώ να το κάνω γιατί πάντα ισχιρίζομαι αυτό που λέει και το τραγούδι "black is black" Πως να το κάνουμε όταν έτσι είναι.
Σίγουρα η δυστιχία δεν μοιράζεται. Αγγίζει ίσως για λίγο τους γύρω μας χωρίς όμως να επιρεάζει σε τίποτα.

Unknown είπε...

Φαίνεται Κωνσταντίνε μου,
πως είσαι του "black is black",
άλλωστε τι καλύτερο από το να αποδεχόμαστε ό,τι είμαστε

Την καλημέρα μου