Από μικρή με θυμάμαι να μαγνητίζομαι από αυτά τα μικρά συνήθως τετράγωνα χαρτάκια που στο μπροστινό τους μέρος εικονίζουν στιγμές ζωής και κάποιες φορές στο πίσω μέρος τους υπάρχουν σημειώσεις για τη μνήμη μας.
Ίσως από τότε έμαθε η μνήμη μου να «φωτογραφίζει» χωρίς φακό. Περνώντας τα χρόνια και χωρίς σχεδόν να το καταλαβαίνω φτιάχτηκαν άλμπουμ ολόκληρα που τα κουβαλάω μέσα μου και άλλοτε επίτηδες κι άλλοτε χωρίς πρόθεση, ανασύρω φωτογραφίες μνήμης, όπως τις λέω, και … ταξιδεύω. Συνήθως με πάνε «πρίμα» στο καιρό και μου προσφέρουν χαρά, αλλά κι όταν με μελαγχολούν κι όταν με πονάνε και πάλι δεν έγινε τίποτα, όλα δεκτά «ως είθισται».
Αυτό δεν είναι άλλωστε η ζωή;;
Μια φωτογραφία μνήμης που τελικά θα γίνει, όπως όλα, λήθη.
1 σχόλιο:
Πόσο αγαπημένο το ταξίδι που περιγράφεις!
(..αχ, ας μην περάσει στη λήθη η ζωή!)
(υπεροχη η μπλε νύχτα σου..καλώς σε βρήκα κι εγώ, meggie!)
:-)
Δημοσίευση σχολίου