Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Ξεχάστηκα …

Σχεδόν …
Γιατί εδώ είμαι, που και που έρχομαι, σε βλέπω, σε ξαναδιαβάζω – σπάνια ομολογουμένως – αλλά δεν … παραιτήθηκα. Μπορεί να … ξεφεύγω αλλά το χρειάζομαι.


Όλα γυρίζουν και όλα συγχρόνως παγώνουν. Στο μικρό τρυπάκι της ανθρώπινης ματαιότητας έχω βυθιστεί. Σιγά – σιγά και χωρίς σχεδόν να το πολυκαταλαβαίνω.

Το «σχεδόν», σχεδόν έχει γίνει η τελευταία λέξη μου σε κάθε σκέψη, σε κάθε πρόταση. Έτσι, για να είμαι, σχεδόν (χα χα) δικαιολογημένη, καλυμμένη από κάθε επαναφορά μιας θύμησης.

Περιπλανιέμαι.
Χωρίς αγωνία πια (σχεδόν).
Κρυστάλλινη μέσα στα … παγάκια μου.
Όταν πιάνω τέτοια κρούστα, συνήθως για να αποφύγω το «ζεματιστό», για έναν περίεργο λόγο, νιώθω καλά.
Εμ, βέβαια. Αν δεν είσαι ικανός να «καείς» καλύτερα να απομακρυνθείς από τη φωτιά. Λογικότατο!!! Και βολικότατο!!!

Ξεχνιέμαι κοιτάζοντας γύρω μου.
Όλοι ξεχασμένοι είναι (σχεδόν).
Την παλεύουν μέσα στην … αμνησία. Χμμμ … επιδιώκουν την λήθη.
Εγώ ψάχνω την μοναξιά.
Βάλσαμο στο … δήθεν των αισθημάτων - μπορεί και των δικών μου άραγε;
Αναισθητικό στην ακινησία, στην ουδετερότητα.
Κάπου βγάζει το μονοπάτι αρκεί να μην σκέφτομαι το «που» και να μην μετράω το «πως». Σαν να μην έχουν νόημα – αχ, είπα αυτή τη λέξη να μην την χρησιμοποιώ έως ότου την αντιληφθώ, μου διαφεύγει, με προσπερνάει (σχεδόν). Ο Καβάφης θα ‘κανε λάθος για το περιβόητο «ταξίδι» του, μας … ή εγώ … ταξιδεύω λανθασμένα (σχεδόν).
Μοναχο-διαβαίνω το μονοπάτι μου και θα ‘θελα να ‘μαι χωρίς αισθήσεις. Μην είμαι;;;

Σχεδόν

2 σχόλια:

προφήτηs είπε...

και αν όλες οι αισθήσεις είσαι εσύ; λέξεις είναι, άκου τις πράξεις που φωνάζει η καρδιά σου... μόνο αυτήν να ακούς...

καλησπέρα

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Καλως σε βρηκαααααααααααααα!!!