Περίεργα πράγματα

Η άκρη, η άκρη μου δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος. Είναι μία θέση μόνο, που όσο μεγαλώνω, που όσο περνάει ο καιρός την αναζητώ απελπισμένα και δυστυχώς δεν την βρίσκω. Το πιο περίεργο είναι πως όταν δεν την ήθελα, ήταν πιο κοντά μου, συνέχεια προς τα εκεί με έσπρωχναν όλοι και όλα, και τώρα που μόνη μου την επιλέγω, όλοι και όλα θέλουν να είμαι στην μέση. Περίεργα πράγματα.

Κάντε ό,τι θέλετε, φωνάζω, εγώ μπορώ κι έτσι, κι αλλιώς, και όπως θέλετε, αρκεί να είμαι στην άκρη μου. Η απάντηση είναι όχι, θέλουμε όπως θέλουμε αλλά να συμμετέχεις κι εσύ. Λέτε να ψάχνουν για άλλοθι;; Και μένα τι στο καλό με θέλουν;; Μία παραπάνω τι διαφορά θα κάνει;; Περίεργα πράγματα.

Απομονώνομαι χωρίς να εγκαταλείπω εννοείται τις «υποχρεώσεις» και τα «καθήκοντά μου», προς Θεού αυτό θα ήταν «ονειρική» πολυτέλεια, κι όμως, με αναζητούν και πέραν αυτών. Λέτε να υπάρχουν και άλλου είδους υποχρεώσεις και καθήκοντα που να μου έχουν διαφύγει;; Μα μου τα έχουν πει τόσες φορές και με τόσους τρόπους και έχοντας τα «φρένα μου» σώα, τα έχω πλέον εμπεδώσει και τα διεκπεραιώνω στο ακέραιο. Μάλιστα σε λανθάνοντες χρόνους το έχουν παραδεχτεί. Η καταδίωξη όμως συνεχίζεται. Περίεργα πράγματα.

Ήσυχη, ήρεμη και χωρίς απαιτήσεις, σχεδόν βουβή και με στόχο να περνάω πάντα απαρατήρητη είναι το καθημερινό μου πρόγραμμα. Κι όμως, με ακολουθούν κατά πόδας για να «μού» μιλήσουν ή για να «μού» δείξουν με την σιωπή τους πως δεν περίμεναν από μένα να … πάρω την άκρη μου. Ακόμα και η άκρη μου είναι κοινόχρηστος χώρος. Εγώ δεν έχω δικαίωμα σε … ιδιοκτησία. Εγώ δεν έχω δικαίωμα πάνω μου, μόνο οι άλλοι σε μένα. Λέτε να συμβαίνει αυτό γιατί δεν διεκδίκησα συνειδητά και από επιλογή ποτέ δικαίωμα πάνω σε άλλον;; Θα είναι ανταποδοτικό το δικαίωμα αυτό φαίνεται. Περίεργα πράγματα.

Το πιο περίεργο φυσικά είναι πως δεν αναγνώρισα ποτέ δικαιώματα σε μένα και για μένα.

Και τώρα είναι αργά