τίποτα δεν επαναλαμβάνεται
μόνο η ομίχλη μένει
πυκνώνει, βαραίνει, χαμηλώνει
σχεδόν αδιαπέραστη
και το γέλιο με τη στάλα
πώς να γεμίσουν οι ατέλειωτες ώρες, το κενό, οι απουσίες;
γυρνάς πίσω και αφουγκράζεσαι εικόνες
τις ξαναβλέπεις, τις ξαναζείς
θα τις ξαναγευτείς;
άγνωστο
δεν ορίζεις, δεν ορίζεσαι
οι δρόμοι φτάνουν σε σταυροδρόμια
και σταυρώνονται, και διπλώνουν, και ξεμονεύουν
δεν υπάρχει ένοχος
υπάρχει μόνο δηλωμένος ηττημένος
Ποιος είναι;
Εγώ
2 σχόλια:
μου λειψες γλυκιά μου meggie
πέτρες στο στέρνο,
βάρη,
ανάσα δύσκολη
φόβος
κι άλλος φόβος
"Κρύψου κάτω απ' το σεντόνι!"
ο φόβος είναι χειρότερος
νομίζω απ' την ήττα...
κι αυτή είναι μια απ' τις
νύχτες που αυτός μου κάνει παρέα
Την αγάπη μου
και καλό ξημέρωμα
Όσο και να φαίνεται περίεργο, μικρούλα μου, κι εμένα μου λείπω.
Ο φόβος μας κάνει παρέα μέχρι να ... δηλώσουμε την ήττα μας.
Μπορεί εσύ, ποτέ να μην χρειαστεί να κάνεις τέτοια δήλωση, οπότε, φίλος ο φόβος.
Και τη δική μου αγάπη μικρούλα μου
Δημοσίευση σχολίου