Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Επιτέλους … μόνη

Έχω ξεχάσει πότε έχει συμβεί ξανά αυτό. Να είμαι μόνη, ολομόναχη στο σπίτι και το κυριότερο όχι σε ώρες … οικιακής εργασίας. Μόνη σε νυχτερινές στιγμές!!!! Συχνά φαντάζομαι πως συμβαίνει, μόνο που κάθε φορά κάτι γίνεται και ματαιώνεται η μοναξιά μου. Τότε την μεταθέτω μέσα μου και σκέφτομαι την επόμενη φορά, θα γίνει πραγματικότητα και τότε θα την απολαύσω με τα όλα της. Θα χαρώ την ερημιά μου …

Τώρα έτσι που τα περιγράφω είναι σαν αυτές τις πολυπόθητες ώρες να κάνω κάτι σπουδαίο και τρανό. Μη νομίσετε. Απλά βγάζω το μέσα έξω σε ιδιωτική προβολή. Κάποιες φορές δεν βγαίνει και τίποτα, ίσως γιατί δεν υπάρχει και τίποτα τότε. Ακόμα όμως και χαζεύοντας το τίποτά μου, το άδειο μου δεν είναι ανάξιο. Χαίρομαι και γι’αυτό. Χαρά με την έννοια της αποδοχής.

Απόψε είμαι μονάχη λοιπόν.
Γράφω λέξεις χωρίς εικόνες και συναίσθημα. Νόημα έχουν κι αυτές. Γέμισα και άδειασα. Χύθηκα και εξατμίστηκα.
Τι σου είναι τέλος πάντων αυτή η «αυτοσυντήρηση»!!! Εδώ ακριβώς συνωμοτεί το σύμπαν και σε φέρνει στα ίσα σου, σε μαζεύει, σε γαληνεύει, σε ηρεμεί, σε χαλαρώνει, σε αφοπλίζει. Σαν να βγαίνει ένας άλλος από μέσα σου, όμοιός σου και ίδιος σου, κάθεται δίπλα σου και σου ψιθυρίζει : «έλα, πες τα μου όλα, πες μου καλέ, είναι όλα τόσο σοβαρά, τόσο σημαντικά, τόσο μαύρα, τόσο πικρά;» Και έτσι γλυκά που σε έχει αγκαλιά του, τι άλλο μπορείς να πεις εκτός από την αλήθεια σου, την πραγματικότητά σου; «Όχι, δεν είναι. Εγώ τα κάνω έτσι, χωρίς να το θέλω, σχεδόν από επιλογή μου». Σου χαμογελάει λίγο για να μην σε αποθαρρύνει, να μην σε προκαλέσει και συνεχίζει: «και τότε τι τη θέλεις την ερημιά σου; Τι ζητάς τέτοια ώρα αγκαλιά μου;» Χα χα, λες και δεν ξέρει. Ξέρει μα θέλει να τ’ακούσει πάλι : «Ζητάω χάδια και φιλιά, αγκαλιές και κανακέματα για να ξέρω πως είσαι εδώ, πως είσαι μαζί μου, πως με νοιάζεσαι και με καταλαβαίνεις, πως συμφωνείς μαζί μου και με στηρίζεις, πως είσαι η πιο πιστή παρέα μου, πως δεν σε έχω χάσει». Κάπως έτσι αρχίζει το νανούρισμα με τα γλυκοφιλήματα να φέρνουν το «τίποτα» της μεγάλης ανάγκης.

Κι απόψε έχω ανάγκη ένα «τίποτα» για να μετρήσω κι αυτής της νύχτας τις ώρες. Δεν βιάζονται τα λεπτά, δεν βιάζομαι κι εγώ. Στην ερημιά αυτή είναι η πιο μεγάλη πολυτέλεια. Απεραντοσύνη στο χώρο του κενού. Χάος στο χρόνο του μηδέν. Δίχως λογική και μυρωδιά αισθήματος.

Μόνο λίγη βότκα με λεμόνι για το ντεκόρ του σκηνικού … μας

8 σχόλια:

ναδα.- είπε...

Να έρθω για παρέα;

:)

ενας ανοητος αντρας είπε...

ετσι λοιπον !!!!!
καθεσε και μπεκροπινεις
με αλλες παρεες
και δεν βαζεις μια φωνη...

και ποιος ειναι αυτος ο αλλος σε παρακαλω?
ειναι καλυτερη παρεα ?
σε φροντιζει .......?
δεν τον βαρεθηκες τοσο καιρο ?

να σημειωθει αυτο...

βοτκα με λεμονι ειπες
παλι καλα

σε χαιρετω
meggie ...my meggie
μα και σε φιλω

Unknown είπε...

nada μου, όποια άλλη ώρα θέλεις, ευπρόσδεκτη
νάσαι καλά

Unknown είπε...

Με άλλες παρέες γλυκέ μου άντρα αλλά στο ποτήρι μου ... βότκα με λεμόνι ...

Να σημειωθεί αυτό κυρίως

λιμανάκι είπε...

Αυτά θέλουμε...κανακέματα,αγάπη,τρυφερότητα,γλυκά λογάκια και μια φωνούλα μας να μας πει οτι όλα θα πάνε καλά.


Ψιτ..όλα καλά θα πάνε...

Μια αγκαλίτσα και απο μένα.Έτσι για να βρίσκεται..αν την χρειαστείς ποτέ

;)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Xν ναι,είναι στιγμές που η μοναξιά είναι όμορφο δώρο .Από μια μέτρια η κακή παρέα σίγουρα προτιμότερη .

Καλό απόγευμα

gregory είπε...

η νοναξια ειναι πολες φορες ωραια...εαν εχεις αναμνησης να την γεμισης..

aitherovamwn είπε...

Ίσως να είναι ένας τρόπος να αδειάσουμε, κάνοντας χώρο... για ακόμη ένα γέμισμα και ξανά απ' την αρχή.
Γιατί... καλή η μοναξιά, απαραίτητη, αλλά φτάνει να είναι για λίγο και όταν ακριβώς τη ζητούμε... (ούτως ή αλλως εποικοδομητική είναι, απλώς... δεν ξέρω...)

Α, γλυκούλα μου, κι όταν λέω γέμισμα δεν εννοώ του ποτηριού με βότκα.. σε βλέπω πώς το λοξοκοιτάς :-)

Καλό ξημέρωμα meggie μου!