Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Στα βαθιά

Να μπορούσα να βουτήξω στα βαθιά, να χαθώ στις λέξεις και στην αύρα τους, να ζήσω τη σημασία τους, να δημιουργήσω την αξία τους!!!
Λυπάμαι που δεν μπορώ.

Ακούω τη μελωδία μου …

Συνηθισμένο είναι να διηγείσαι μια ιστορία μετά το τέλος της και πιο συνηθισμένο ακόμα είναι, μια ερωτική ιστορία.
Μμμ, εγώ ούτε αυτό μπορώ. Μετά το τέλος, αφού είναι τέλος, δεν υπάρχει τίποτα να πω γι’αυτή. Τα έχω πει όλα πριν το τέλος. Μετά, τι άλλο μένει να πεις; Το πώς, το γιατί;; Να καταγράψεις εκ των υστέρων τις αναμνήσεις; Να διανθίσεις τα … περιστατικά με κρίσεις, απολογισμούς, δάκρυα, γέλια ξεχασμένα;; Για ποιο λόγο; Για να βασανιστείς περισσότερο; Για να πάρεις τις αποστάσεις σου; Για να πεις πως, όπως όλοι, έχεις πίσω σου τέτοια ιστορία κι εσύ; Ή μήπως για να ελευθερωθείς;

Εκτόνωση η γραφή! Βεβαίως. Καμία αντίρρηση. Το προτείνουν και οι ψυχοθεραπευτές. Γράψτε, λένε, τι αισθάνεστε κάθε στιγμή έντονη και από τι το αισθάνεστε. Μετά όμως, προσθέτουν, διαβάστε πάλι για να δείτε πόσο πλησιάζει το πραγματικό, αυτό που γράψατε, που αισθανθήκατε και βγάλτε και κάποιο συμπέρασμα.

Φυσικά, επειδή εγώ δεν μπορώ να διηγηθώ τα «περιστατικά» μου, δεν σημαίνει πως απαξιώνω όσους και μπορούν και θέλουν.
Σ’ ένα καζάνι βράζουμε όλοι μας, με χόχλους παρόμοιους και διαφέρουμε ίσως στις αντιδράσεις μας.

Εγώ, για παράδειγμα, αντί ημερολογίου, όταν χρειάστηκε, έβγαλα τον πόνο μου, χωρίς γεγονότα, μισοκρυμμένο, μισοθαμένο σε μια άλλη γειτονιά έως που με … βαρέθηκα. Ναι, εγώ βαρέθηκα, εμένα. Εμένα και τα ζόρια μου.
Είναι απλό. Εγώ έφτιαξα το «ζόρι» μου, εγώ το έζησα, εγώ το τελείωσα ή αν θέλετε «μου το τελείωσαν», εγώ το αξιολόγησα, εγώ το έκαψα. Τέλος λοιπόν. Τέλος και τελεία και παύλα. Έτσι κάπως είπα, όχι αμέσως, αλλά σιγά σιγά ώσπου μπήκε και η παύλα.

Τότε γεννήθηκε και η επιθυμία να «δημιουργήσω» τις λέξεις μου και ακόμα περισσότερο να «αισθανθώ» την σημασία τους, να με «βρω» μέσα τους και να με «δείξω» και σε μένα και σε σας.
Πάντως χαίρομαι όταν διαβάζω μέσα εδώ ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Και μάλιστα, κάποιοι είναι εξαιρετικά καλοί, όχι με λογοτεχνικά κριτήρια αλλά με τα απλά κριτήρια της καθημερινότητάς μας.

23 σχόλια:

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Ναι,είναι αρκετά πολύπλοκο το θέμα που καταπιάστηκες.
Έχει όλες αυτές τις πλευρές που αναφέρεις και μερικές άλλες ακόμα.
Αφορά τρόπο έκφρασης δηλαδή,κάτι που δεν έχει να κάνει με συνταγές
και είναι μοναδικό όπως και η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου.
Ο απώτερος σκοπός όλων μας μέσα από τη διαδικασία κοινός.
Δηλαδή η λύτρωση και η χαρά ίσως .Ο τρόπος διαφέρει ....

καλά κούλουμα :)

gregory είπε...

μετα το τελος....σκεφτεσε ποσο καλα περασες.......και μετα ποσο καλα θα ξαναπερασης παλι καλα...

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

ποτέ δεν ξέρεις τι λόγους μπορεί να έχει ο καθένας

ισχύουν όλα αυτά που ανέφερες, και πολλά ακόμη, φαντάζομαι

εγώ λόγου χάρη γράφω, επειδή η σχέση μου μαζί του ζούσε κυρίως μέσα από τα γράμματα

ζούσαμε μακριά, βλεπόμασταν σπάνια, αλληλογραφούσαμε καθημερινά

ατελείωτα κατεβατά κάθε λογής, ερωτικά, φιλοσοφικά, σεξουαλικά, προσωπικά, ψυχολογία, πολιτική, επιστήμη, ό,τι βάζει ο νους σου

όταν χωρίσαμε δεν μπορούσα να σταματήσω να γράφω

είχα πάρει φόρα, καταλαβαίνεις;

όπως το κογιότε στα κινούμενα σχέδια, που τρέχει, τρέχει, τρέχει, βρίσκεται πάνω από το γκρεμό και ακόμα τρέχει, τα πόδια του γυρίζουν τρελλά στον αέρα

μόνον όταν συνειδητοποιεί πού βρίσκεται, κοιτάζει κάτω, σταματά να τρέχει... και τότε πέφτει

γράφω από κεκτημένη ταχύτητα

και για να καθυστερήσω την πτώση

και για να τα βγάλω από μέσα μου, να μη με βαραίνουν πια

και με την ελπίδα να βαρεθώ τον εαυτό μου, να τα σιχαθώ όλα αυτά, να ρίξω δυο φάσκελα στα μούτρα μου και να βάλω την υπόθεση στο αρχείο

μυστήρια πλάσματα οι άνθρωποι

προφήτης είπε...

δε μπορώ να βρω τα λόγια, όμως είναι υπέροχη ανάρτηση...

καλησπέρα

Unknown είπε...

Εκτόνωση και μέσω αυτής ανακούφιση Κωνσταντίνε μου.
Και ναι, οι τρόποι είναι πολλοί
Νάσαι καλά

Unknown είπε...

Γρηγόρη μου πολύ καλό για να είναι αληθινό αυτό που λες (χαχα)
Καλή σου μέρα

Unknown είπε...

Ξέρεις πως στην ουσία, σε σένα μίλαγα, με ό,τι έγραψα.
Μια νοικοκυρά σε μια άλλη, τώρα διπλανής ή παραδιπλανής πόρτας, δεν έχει σημασία.
Όπως σημασία δεν έχει να σου γράψω τι ... διαβάζω σε σένα, άλλωστε, δεν θέλεις, αφού δεν υπάρχει τρόπος στο blog σου.

Την διαδικασία σου, την αναγνωρίζω και το μόνο που ήθελα να σου πω είναι πως αργά ή γρήγορα τα φάσκελα θα τα εισπράξεις.
Εργάζεσαι σκληρά προς τα κει. Χτυπιέσαι σαν μπαλάκι του σκουός στον τοίχο και ξαναγυρνάς πάνω σου. Το έκανα σχεδόν όμοια, μόνο που δεν μετρούσα τα ... περιστατικά εγώ. Μετρούσα εμένα. Μόνο εμένα και ξαφνικά, κάποια στιγμή, κατάλαβα πως τα ήξερα όλα από την αρχή. Σχεδόν συνειδητά πέρασα από την κόλαση για να βρω τα όριά μου.
Να ένα απίστευτο μυστήριο νοικοκυρά μου.

Είμαι εδώ ....

Unknown είπε...

Προφήτη μου και χωρίς λόγια και μόνο με μια καλημέρα, φτάνει για να έχεις διαβάσει ό,τι είχα ανάγκη να γράψω.
Την καλημέρα μου

kryos είπε...

Καλησπέρα meggie μου

Νομίζω ότι μπορώ να σε καταλάβω ...

Πιστεύω λοιπόν κι εγώ ότι έχω μια ιστορία να διηγηθώ που ξεπερνάει σε φαντασία και συγχρονικότητα όλες τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχω δει .... σαν να κάθησαν 5 θεοί μαζί και με τύλιξαν με κάτι που έμοιαζε με γάντι στην προσωπικότητά μου .... όλα τα πρόσωπα κι όλα τα "τυχαία" γεγονότα πλέκουν ένα δίχτυ που αν το δεις συνολικά αλλάζει η άποψη σου γι αυτή τη ζωή .

Βρίσκω λοιπόν μια καλή φίλη που πιστεύω ότι μπορεί πραγματικά να καταλάβει την άβυσσο που κρύβει μια ανθρώπινη ψυχή και αποφασίζω να τα βγάλω όλα από μέσα μου για να τα ξορκίσω .... εκεί ανακαλύπτω ότι για κάθε τι που ήθελα να εξηγήσω έπρεπε να πάω όλο και πιο παλιά ... κάθε απόφαση μου είχε τις ρίζες της στο παρελθόν ...τελικά έφτασα στις πρώτες μου εικόνες σαν παιδί ... μετά ανακαλύπτεις ότι είναι δύσκολο να είσαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου .... επίσης καταλαβαίνεις ότι δεν θυμάσαι πραγματικά ....το μυαλό μπερδεύει τυχαία περιστατικά του τότε με απόψεις του σήμερα .... δεν μπορείς να θυμηθείς το πως αισθανόσουν ..είναι πλέον φιλτραρισμένο το συναίσθημα ..... κι επίσης αντιλήφθηκα ότι για κάποιες στιγμές και κάποιες αποφάσεις θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να εκφραστώ όπως θα ήθελα ..ειδικά για να περιγράψεις συμπεριφορές και χαρακτήρες άλλων που έτυχε να πρωταγωνιστούν .

Γιατί όλα αυτά όμως ? γιατί να μπω στη διαδικασία να "θυμηθώ" ?

Υπάρχουν πολλά μέσα στο μυαλό μου που θα ήθελα να εκφράσω για να τα δω κι εγώ επιτέλους γραμμένα .... το μυαλό συνηθίζει να κάνει άλματα και δεν σ αφήνει να έχεις σαφή εικόνα της κατάστασης....κι εκεί σταματάει η συνταγή .... δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κερδίσεις εκτός από μια αλλαγή "ματιάς" που μπορεί όμως να συμβεί και ασυνείδητα ...κι όταν αυτή η ματιά κερδηθεί τότε αλλάζει η συνολική εικόνα σου .... τότε θυμάσαι χωρίς να "κολάς" ..... όλα αυτα που πέρασαν είναι αυτά που οδήγησαν σ αυτό που είσαι τώρα ..... το ζητούμενο για μένα η αυτογνωσία και το εσωτερικό ταξίδι ....πιστεύω ότι κάθε βουτιά στα βάθη της ψυχής μας μόνο καλό μπορεί να προσφέρει όταν γίνεται συνειδητά .... κι όταν νιώθεις ότι όλα είναι στάσιμα, μαύρα κι άραχνα όλο και κάποιο διαμαντάκι θα κρύβεται μέσα στη λάσπη που θα λάμψει αργότερα .

Μετά τα μωβ δάκρυα πάντα κάποια στιγμή θα ανθίσει ένα χαμόγελο ...διαφορετικό από αυτά τα πριν των δακρύων ..προχωράμε ...πορευόμαστε ....μπορεί να γίνει αλλιώς ?

Θέλω να πω με όλη αυτή την φλυαρία μου ότι όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια θαυμαστή ιστορία .... το αν το κάνουμε θα εξαρτηθεί από το πως αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή .... αν σου κάνει καλό ξεκινάς ...αν νιώθεις ότι σε κουράζει , σταματάς ... χωρίς αίσθηση υποχρέωσης και πίεση .... ας μας οδηγεί η αίσθηση της στιγμής .... να μην ξεχνάμε και το κέφι και το παιχνίδι των οποίων δηλώσαμε οπαδοί . :)


Πολλά είπα ε ? :) ..δεν τα σβήνω...τα στέλνω :)ελπίζω να μην σε κούρασα .

Καλό βράδυ κούκλα μου !!!

Φιλιά !!!

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

αφού ξέρεις λοιπόν, τότε ξέρεις και τι κάνω, και γιατί το κάνω, και γιατί δεν μπορώ να ακούσω τίποτε ενώ το κάνω

κι εγώ ξέρω τι κάνω και πού πηγαίνω

αλλά δεν αρκεί αυτό

πρέπει να διανύσω όλη τη διαδρομή

δεν υπάρχει άλλος δρόμος

η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην άλλη άκρη

τα πράγματα τώρα είναι ρευστά

η ιστορία είναι μαλακός πηλός στα χέρια μας

και στο τέλος έχουμε πλάσει μια ερμηνεία, και την ονομάζουμε σωστή, και νομίζεις ότι από την αρχή ήξερες ότι έτσι ήταν τα πράγματα

δεν υπάρχει σωστή ερμηνεία

μονάχα ερμηνεία ταιριαστή με το παρόν, με τα πιστεύω μας, με τις ανάγκες μας

αν η ιστορία είχε εξελιχθεί αλλιώς, τώρα θα μιλούσα με μεγάλη σιγουριά για το βάθος και το πλάτος ενός αληθινού έρωτα

θα ήταν άραγε αλήθεια;

τι είναι άραγε αλήθεια;

Unknown είπε...

Κατ'αρχήν Krye μου σε ευχαριστώ που δεν τα έσβησες, που τα έστειλες.
Μέσα στο σχόλιο το δικό σου, κρύβεται η μαγεία της συντροφικότητας μέσω net.
Μου έκανε καλό που σε διάβασα και σου έκανε καλό που τα έγραψες.

Η συνειδητή βύθιση στα μέσα μας είναι το "μοναδικό μας" ταξίδι είτε ποσοτικά, είτε ουσιαστικά, για μένα.
Αν σ'αυτό νοιώσουμε την ανάγκη να "μας δημοσιεύσουμε", καλώς θα κάνουμε και με όποιον τρόπο το κάνουμε.

Αέναη "επεξεργασία μας" μέσα, έξω και από απόσταση με σκοπό και στόχο, την όσο πληρέστερη κατανόηση του "τώρα" μας, έστω της μερικής "αλήθειας" μας.
Έτσι κι αλλιώς μόνο εμάς έχουμε σε όλη μας τη ζωή εδώ. Ας μας απολαύσουμε σε όλο μας το ... μεγαλείο.

Χαίρομαι που σε διάβασα
Καλό σου απόγευμα

Unknown είπε...

Νοικοκυρά μου, ξέρουμε και οι δύο λοιπόν.
Ναι, δεν μπορείς να ακούσεις κανέναν, όπως δεν μπορούσα κι εγώ αν και μέσα μου ούρλιαζα για να με ακούσει κάποιος, όσο μάταιο κι αν ήξερα πως ήταν αυτό.
Και βέβαια τη διαδρομή σου θα την κάνεις μόνη σου και μονάχη σου, αλλιώς δεν είναι διαδρομή.

Ερμηνεία είναι μετάφραση. Εγώ δεν ερμήνευσα, όταν κατάλαβα ότι "ήξερα" από την αρχή.
Ένοιωσα νοικοκυρά μου. Ένοιωσα ασυνείδητα. Ένστικτο. Παντοδύναμο. Σχεδόν απόλυτο και ακαριαίο. Την ίδια στιγμή, την ίδια ώρα, το ίδιο λεπτό, από ένα ανοιγόκλειμα του ματιού του, από μια υποψία τόνου και χροιάς στη φωνή του, από ένα μισοκρυμμένο καινούργιο βλέμμα. Ένοιωσα και αγνόησα και αυτό δεν μου το συγχώρησα. Έτσι θύμωσα με μένα και έφτασα ΜΟΝΗ μου απέναντι.


Θέλεις να σου πω μια αλήθεια; (κι αν δεν είναι τέτοια, τι πειράζει; εγώ έτσι τη λέω)
Τίποτα δεν παραδίνεται. Ούτε μυαλό, ούτε καρδιά, ούτε κορμί, ούτε ψυχή. Ακόμα κι αν μετά, με κανέναν άλλον, να μην λειτουργήσουν, είναι δικά μας, έστω και ημιθανή. Κατάδικά μας όπως ακριβώς τα "πλάσαμε" ΕΜΕΙΣ.

Είμαι εδώ

*** τα βιβλία θα τα βρω και θα τα διαβάσω

aitherovamwn είπε...

Συνειδητή βουτιά μέσα... συνειδητή εύρεση προσωπικών ορίων, πέρα από κάθε άλλο όριο...
Σε νοιώθω, έφτασα στο όριο του πνιγμού και τον μετέτρεψα σε... "εξαίσιο ίλιγγο". Και κάπου εκεί, και εντελώς υποκειμενικά, ανακάλυψα ότι πρέπει να φλερτάρω ξανά με το όριο μου. Δύσκολο, αλλά με πιθανότητες νικητήριες...
Αν κάτι αξιζει καλή μου, δεν τελειώνει, εξελίσσεται... κι αυτό ίσως υποκειμενικό, αλλά ειπωμένο από τα πιο αγαπημένα και δικά μου χείλια.
Καλή συνέχεια! ;)

ενας ανοητος αντρας είπε...

Καλησπερα

δεν νομιζω να υπαρχει κανενας κανονας για την διαδρομη προς την αυτογνωσια
την διαδρομη προς την λυτρωση
ο καθενας μας κανει οπως μπορει
αλλος με κραυγες
αλλος με κρυμμενα νοηματα
αλλος με μισολογα
αλλος περιγραφικος
αλλος στο πρωτο προσωπο
αλλος ουδετερα ..στο τριτο ...

οπως μπορει ο καθενας
με τις ιδιες λεξεις
διαλεγμενες προσεχτικα
σαν κεντημα
προσπαθει να ξεφυγει
αν μπορεις ...απο τον εαυτο σου κυριως
τον μεγαλυτερο διωκτη σου

η σωτηρια της ψυχης ειναι πολυ μεγαλο πραγμα

νασαι καλα
meggie ...my meggie

Unknown είπε...

aitherovamwn μου,αυτά τα δικά σου αγαπημένα χείλια λένε το πιο σωστό. Αν κάτι αξίζει, δεν τελειώνει, όπως και να έχει.
Σ' ευχαριστώ που το υπενθύμισες.

Καλό σου βράδυ

Unknown είπε...

Κανόνας πορείας δεν υπάρχει ασφαλώς, γλυκέ μου ανόητε.
Εγώ πάντως δεν ψάχνω να σώσω τη ψυχή μου, να την γνωρίσω όσο μπορώ επιχειρώ ανά πάσα στιγμή, στα δύσκολα και στα εύκολα.

Κι αν είναι να χαθεί, θα χαθώ μαζί της....

Καλό σου βράδυ (γλυκέ μου) άντρα

ΥΓ. Το "ανόητος" κάπως βαρύ μου πέφτει ώρες ώρες
χαχα

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

απλώς μια καλημέρα

:-)))

Unknown είπε...

εδώ είμαι ...

λιμανάκι είπε...

Να γράφεις για σένα...όταν το αισθάνεσαι..όποτε το αισθάνεσαι.Μερικές φορές απαλύνει τον πόνο...άλλες πάλι τον διογκώνει

Καλη σου μέρα γλυκιά meggie

ενας ανοητος αντρας είπε...

meggie...my meggie

θα διαμαρτυρηθω εντονως!!!
τοσο κοπο κανω για να υποστηριξω το ανοητος,πως το αλλαζεις εσυ σε γλυκος ?
ε? για πες μου ?

(μ'αρεσε... μην ακους τι λεω)

αν και σκεφτομαι
να σε αφηνω να το αλλαζεις
ενιοτε
οχι επι μονιμου βασεως

ετσι θα συμφωνησουμε

σε χαιρετω ...my meggie

υ.γ.1 δεν χανονται οι ψυχες ...παντα με ενα μαγικο τροπο βρισκουν τον δρομο τους
υ.γ.2 αυτο που ειναι δυσκολο ειναι ο πολεμος με τον εσωτερικο εχθρο μας

Unknown είπε...

Λιμανάκι μου (μα τι όμορφο όνομα έχεις διαλέξει!!!), λοιπόν λιμανάκι μου να γράφουμε όλοι μας όταν το έχουμε ανάγκη, είτε στη χαρά, είτε στη πίκρα, είτε στο πόνο, είτε στην ευτυχία.
Όπως μπορούμε, μόνο να, να ψάχνουμε μέσα μας για την αλήθεια μας και μετά ας την επικοινωνούμε, ελεύθερη ας την αφήνουμε να πετάξει, να αγγίξει κι άλλους κι άλλες ...
Την καλημέρα μου

Unknown είπε...

Επειδή ... γλυκέ μου άντρα, σου άρεσε, δεν ακούω τι λες.

Και είτε ενίοτε, είτε επί μόνιμης βάσης για μένα έχεις ήδη μετοναμαστεί.

Μα και σένα βρε παιδί μου, πως σου ήρθε να υποστηρίζεις με τέτοιο πάθος έναν ... ανόητο;;;

υ.γ. Οι ψυχές βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα από τις μάχες με τον εσωτερικό τους εχθρό. Διαφορετικά σερνάμενες πορεύονται.