Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Είμαι δειλή για να έχω

Αχ αυτή η συνήθεια (!!!)
Σχεδόν όποια συνήθεια, είτε δική μας, είτε των γύρω μας.
Λέω πως η συνήθεια είναι η μεγαλύτερη δύναμη της ζωής μου. Παρόλα αυτά δεν το έχω αποδεχτεί για να μην νοιώσω το μέγεθος της απελπισίας που φέρνει το ... καταδικασμένο.
Ποιός όμως φτιάχνει τη συνήθεια;
Η ανάγκη μου;
Αυτό και τίποτα άλλο;
Θα μου πείτε, από την ανάγκη μας όλοι δεν πορευόμαστε; Βεβαίως. Το περίεργο όμως είναι πως η "ανάγκη μας" δεν μας τα λέει ξεκάθαρα, ντόμπρα τα πράγματα. Μας τα λέει μισά. Κάποιες φορές μάλιστα έχω την εντύπωση πως μας περιγελάει και συγχρόνως μας ξεγελάει. Μας "παίζει".

Με "παίζει".
Ε, τότε τα νεύρα μου γίνονται κορδελίτσες και μάλιστα "δερμάτινες" και με πνίγουν.

Η "ανάγκη" με οδηγεί στην "συνήθεια".
Χαζό, απάτη για να μην πω ψέμα.

Η "μη ανάγκη" με κάνει να αποδέχομαι τη "συνήθεια".
Να η αλήθεια, κι αν δεν μου αρέσει, τη βόλτα μου, που λένε. Όμως αυτή είναι.

Δεν υπάρχουν ανάγκες καταγραμμένες σε μένα. Περιστασιακά μόνο. Κάποιες φορές έντονα αλλά δεν καταχωρήθηκαν ως τέτοιες μέσα μου. Το γιατί; Μάλλον με ανάγκασα να μην έχω. Ή πάλι, δεν μπορώ να έχω.

Είμαι δειλή για να έχω.

(Τα έβαλα μαζί μου για τα καλά, σήμερα. Σπανίως δεν το κάνω. χαχα αλλά και που το κάνω, τι;;; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μην πω, πως και αυτό συνήθεια είναι. Έτσι, για να είναι. Χωρίς σκοπό, χωρίς αποτέλεσμα, όπως ακριβώς η ... συνηθισμένη μου ζωή.)

8 σχόλια:

gregory είπε...

καλησπερα...λες η αγαπη μου για αυτη...να ειναι συνηθεια....
μπορη..αλλα μου αρεση παρα πολυ.

Unknown είπε...

Καλώς ήρθες
Και η ανάγκη να αγαπάς, συνήθεια είναι. Νομίζω.
Αφού σου αρέσει όμως, κράτα τη όσο μπορείς.

Καλημέρα σου

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Η ανάγκη λένε γεννά την επιθυμία,η επιθυμία το όραμα,αυτό τη δράση ,η δράση το αποτέλεσμα και η ανάγκη παύει.
Κατά βάθος κινητήρια δύναμη.
Όμορφα τα ποιήματα.

Καλό μεσημέρι

nina είπε...

Μη νομίζεις και εγώ δεν απέχω πολύ από τα προαναφερόμενα:)
Η δυσκολία να συγκεκριμενοποιήσουμε την ή τις ανάγκες μπορεί να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι μάλλον αλλού βρίσκεται η ρίζα αυτής της κατάστασης. Εχω σκεφτεί λοιπόν ότι η ρίζα είναι ο φόβος, κυρίως ο φόβος του αγνωστου που μας οδηγεί στη συνήθεια, στο βόλεμα από τη μια μερια και στη δυσανασχέτηση από την άλλη.
Το ζητούμενο είναι να διώξουμε το φόβο όμως άντε να δούμε πως γίνεται αυτό...

Χάρηκα που βρεθήκαμε.
Καλησπέρα!

Unknown είπε...

Όμορφα Κωνσταντίνε τα ποιήματα μόνο που όσο τα ψάχνω σε μένα, τόσο δεν τα βρίσκω.
Μεγάλος ο λόγος μου. Ίσως κάποιες στιγμές να είναι διαφορετικά.

Καλώς ήρθες και καλό βράδυ

Unknown είπε...

Δεν έχεις άδικο Νίνα μου. Φόβος!!!
Φόβος για ό,τι προκύψει.

Κι εγώ χάρηκα που βρεθήκαμε.
Καλό σου βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Η συνήθεια μπορεί να μας εμποδίσει να ζήσουμε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν όμως και οι καλές συνήθειες. Η θέα του ήλιου κάθε πρωί σ’ ένα μπαλκόνι και αυτό μια συνήθεια είναι.
Πολύ ωραία η μουσική που ακούγεται. Καλημέρα.

Z. είπε...

Τι σύμπτωση! Πριν λίγες ημέρες είχαμε με δυο φίλους μια πρόμοια συζήτηση, με τα ίδια συμπεράσματα με τα δικά σου.
Ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν η συνήθεια ως ανάγκη είναι καλώς αποδεκτή ή πρέπει να την κάνουμε με μικρά, γρήγορα βηματάκια;
Την καλησπέρα μου.

__________
Ειχα ξαναπεράσει από ΄δω, μέσω "αιθεροβάμωνος", και μου άρεσε. Μου άρεσαν όλα, περιέχον και περιεχόμενον.

Σ΄ευχαριστώ, που επέλεξες να με διαβάζεις.Ζ.